Powszechnym problemem w gminach chrześcijańskich I wieku był stosunek do prawa Starego Testamentu. Pojawiające się pytania dotyczyły stopnia, w jakim Tora obowiązuje nawróconych Żydów oraz nawróconych pogan. Pierwszy sobór w historii Kościoła, opisany w Dziejach Apostolskich, został zwołany właśnie w celu ostatecznego określenia tej kwestii. Oczywiście nie nazywał się jeszcze soborem, jednak posiadał najważniejsze jego cechy. Było to zebranie biskupów zgromadzonych wokół św. Piotra. Biskupi zebrali się, by jednoznacznie określić naukę Kościoła. Zgromadzenie to miało specjalną asystencję Ducha Świętego, która została streszczona: „postanowiliśmy (...) Duch Święty i my...”. I zakończył się on ogłoszeniem dekretu obowiązującego cały Kościół. Od tamtego wydarzenia możemy być pewni, że każdy sobór dzięki powyższym cechom, a zwłaszcza specjalnej asystencji Ducha Świętego, może w sposób nieomylny podać wiernym prawdziwą wykładnię wiary. Zgodnie z obietnicą Jezusa, Duch Święty „przypomina Apostołom wszystko, co Jezus do nich mówił” oraz „doprowadzi ich do całej prawdy”.