Ale to nie był Kościół totalnej spontaniczności i permanentnego zachwytu. Jego pierwszym znakiem było „trwanie w nauce apostołów”. A nie była to łatwa nauka. Ona stawiała bardzo wysokie wymagania i nakazywała zaparcie się siebie. Ona zalecała miłość aż do ukochania wrogów. Ona sprawiała, że uczniowie „przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra, i rozdzielali je”. Czy tak na serio bylibyśmy w stanie zrobić to tu i teraz? Głową tej wspólnoty był Piotr, pierwszy spośród apostołów. To on usłyszał od Zmartwychwstałego: „Paś baranki moje!”.

On był tym, który jako pierwszy „trwał na modlitwie w świątyni”. To przecież on w dniu Pięćdziesiątnicy wyszedł z Wieczernika i wygłosił pierwsze kazanie w dziejach Kościoła. To on szedł na modlitwę właśnie do jerozolimskiej świątyni i w Bramie Pięknej uzdrowił chromego. Ale też on musiał wydać bolesny wyrok, gdy okazało się, że Ananiasz i Safira nie byli do końca uczciwi w owej „sprzedaży majątków”. On, Piotr, był tym, który musiał załagodzić spory, gdy „podczas codziennego rozdawania jałmużny” zaniedbywano część wdów, i znalazł rozwiązanie, ustanawiając diakonów. On, Piotr, udał się na pierwszą wizytację wspólnot uczniów Chrystusa poza Jerozolimą i wiedziony Bożym pouczeniem, ochrzcił pierwszy pogański dom, za co musiał się gęsto tłumaczyć wobec jerozolimskiej wspólnoty.

On, Piotr, przewodniczył pierwszemu soborowi w Jerozolimie, gdy trzeba było znaleźć odpowiedzi na sporne pytania o wspólną obecność w Kościele byłych żydów i byłych pogan. Nic dziwnego, że obok słów „Paś baranki moje” usłyszał też Piotr od Chrystusa: „Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz”. To była zapowiedź męczeństwa, które stało się koroną Piotrowej posługi w pierwotnym Kościele.•