Z Jego maturą

Nowe życie, dziedzictwo w niebie, zmartwychwstanie i zbawienie mogą się wydawać pojęciami jakby z innego świata. Udział w tym, co one oznaczają, przedstawia się nieraz jako coś odsuniętego w czasie, bardzo odległego od teraźniejszości.

Wówczas nie dostrzega się ich związku ze zwyczajnymi sprawami. Także pierwszym chrześcijanom trzeba było przypominać, że ta pozornie nieuchwytna przyszłość ma znaczenie dla ich codzienności. Przypomnienie to jest ciągle potrzebne nam wszystkim, zwłaszcza kiedy czujemy się przygnębieni z powodu niepowodzeń i znękani kłopotami. Paradoks apelu o łączenie radości ze smutkiem brzmi mocniej w oryginale niż w jego tłumaczeniu, które znajduje się w środkowym zdaniu dzisiejszego czytania: „Radujcie się, choć teraz musicie doznać trochę smutku z powodu różnorodnych doświadczeń”.

Apostołowi nie chodzi o jakieś niewielkie przykrości. Słowo tłumaczone jako smutek można nawet oddać mocniej, a mianowicie jako cierpienie czy ból. W oryginalnym tekście wyraz odpowiadający przysłówkowi „trochę” nie odnosi się do intensywności odczuwania tego, co negatywne, lecz wskazuje na krótkie trwanie tego doświadczenia. Nie jest ono długie w porównaniu z wiecznością. Innymi słowy, piszący pociesza adresatów listu nie tyle tym, że odczuwają małe nieprzyjemności, ile tym, że każde ich cierpienie – nawet to wielkie i po ludzku nieznośne – na pewno przeminie dzięki spełnieniu obietnicy życia wiecznego. Przemijalność jest porównana pozytywnie z dzieciństwem. Jak ten okres mija z właściwymi dla niego trudami, tak też odejdą i nasze troski. Nie nastaną jednak po nich inne, właściwe już dla wieku dorosłego, lecz nadejdzie dojrzałe i pełne szczęście.

O tej przemianie przypomina w podobnym sensie św. Paweł w Liście do Rzymian: „Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale”. O tym samym zapewnia Galatów, kiedy pisze o nowej więzi z Bogiem, poznawanej i przeżywanej dzięki Duchowi Świętemu: „Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej”. Nie musimy też udowadniać naszej dojrzałości, gdyż egzamin z niej jest już zdany przez Syna Bożego.•