Rzymianie weszli do Palestyny w 64 r. przed Chr. Przywiódł ich tam znakomity wódz Pompejusz, którego potem nazwano Wielkim. W czasie gdy Piotr zjawił się w domu centuriona, kontrolowali Ziemię Świętą od ponad stulecia. Ich główny garnizon znajdował się właśnie w Cezarei Nadmorskiej. Tam też rezydował prokurator – wówczas tak dobrze znany – Poncjusz Piłat. I stamtąd w czasie najważniejszych świąt żydowskich prokurator ów udawał się do Jerozolimy, aby z bliska czuwać i reagować, gdyby była taka konieczność.

Tu niejako role się odwracają. To do garnizonu okupacyjnego przybywa pierwszy z apostołów i oświadcza: „Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu”. Owszem, nie było to na głównym placu apelowym rzymskiego legionu podczas oficjalnej zbiórki, musztry czy ćwiczeń. Było to w domu dowódcy oddziału, centuriona Korneliusza, który od dawna fascynował się religią okupowanego narodu. Korneliusz zapewne wiedział, że Żydzi żyli w oczekiwaniu na Mesjasza, który przyjdzie ich wyzwolić. Mesjasza, czyli namaszczonego przez Boga. I teraz słyszy od Piotra o owym Jezusie, „którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą”. Ale  św. Piotr nie poprzestaje na tym, idzie dalej, znacznie dalej: „Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych... Każdy, kto w Niego wierzy, w Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów”. Bycie sędzią żywych i umarłych to prerogatywa samego Boga.

A odpuszczenie grzechów? Przypomnijmy znaną ewangeliczną scenę. Przed Panem Jezusem spuszczają przez otwór w dachu sparaliżowanego, a Ten mówi mu: „Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy”. Świadkowie tej sceny byli do gruntu zdumieni i zgorszeni: „Któż może odpuszczać grzechy oprócz samego Boga?”. Niesamowite jest to Piotrowe exposé w domu Korneliusza, i biorąc pod uwagę okoliczność wygłoszenia, i jeszcze bardziej uwzględniając jego treść, którą dopełnia przypomnienie, że Jezusa z Nazaretu, zabitego i zawieszonego na drzewie krzyża, „Bóg wskrzesił trzeciego dnia”.•