Pierwszy raz to zapisana przez św. Łukasza scena ze spotkania Maryi i Józefa ze starcem Symeonem. Ten „sprawiedliwy i pobożny” człowiek, który „wyczekiwał pociechy Izraela”, był dziedzicem obietnicy, że nie umrze, dopóki nie zobaczy oczekiwanego Mesjasza. Symeon „za natchnieniem Ducha Świętego przyszedł do świątyni” i tam wziął w objęcia dziecię Jezus, przyniesione, aby je ofiarować Panu, i wypowiedział modlitwę wdzięczności, w której zacytował drugą pieśń Sługi Jahwe: „Moje oczy ujrzały Twoje zbawienie… światło na oświecenie pogan”.
Drugi moment to pierwsza wyprawa misyjna św. Pawła. Ten niestrudzony ewangelizator przybył do Pizydii, krainy w dzisiejszej południowej Turcji, i tam w Antiochii nauczał w synagodze. Jego nauka wywołała zazdrość tamtejszych Żydów. I nie szło o Pawłową biegłość w słowie, ale o niezrozumienie, że Bóg swe zbawienie przynosi nie tylko narodowi wybranemu, ale też ludom pogańskim. „Bluźniąc, sprzeciwiali się temu, co mówił Paweł”, zapisał autor Dziejów Apostolskich. A wtedy Apostoł Narodów powiedział znamienne słowa: „Należało słowo Boże głosić najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je… zwracamy się do pogan. Tak bowiem nakazał nam Pan: »Ustanowiłem cię światłością dla pogan«”. 
Ciekawa rzecz, że św. Paweł zdaje się Izajaszowe proroctwo odnosić do siebie, a nie do Pana Jezusa. W jakiejś mierze w pierwszej chwili tak jest, ale ten ewangelizator z pierwszego pokolenia Kościoła nie nadużywa interpretacji. Głosi orędzie o zbawieniu, które obejmuje nie tylko Izraelitów, ale też wszystkie ludy i narody. On jest apostołem, który o tym opowiada, ale nie on dokonał zbawienia. Św. Paweł ma świadomość, że zbawicielem jest tylko Jezus Chrystus. To o Nim wieścił prorok Izajasz. Każdy ewangelizator i misjonarz w jakimkolwiek pokoleniu będzie robił to, co Paweł, będzie przekraczał granice, niosąc zbawienie. Będzie też spotykał się z zazdrością tych, którzy błędnie chcieliby radosną nowinę zatrzymywać tylko dla siebie, jako dla jedynych godnych bycia odkupionymi.