W barwnej panoramie polskich świętych postać bernardyna z Dukli świeci blaskiem wyjątkowym. Zadziwiające jest, jak przez setki lat skromny zakonnik, urodzony w 1414 r. w małej Dukli, z niezwykłą siłą poruszał serca i umysły, nie tylko Polaków. Czym uwodził? Nie było w życiu Jana na Puszczy, jak go nazywano, jakichś spektakularnych czynów czy olśniewających erudycją dzieł naukowych bądź kulturalnych. Słynął jako mądry kaznodzieja i gorliwy spowiednik. Według tradycji, oślepł pod koniec życia, ale mimo to, po omacku, chodził do konfesjonału, przed którym gromadziły się tłumy. Z powodu niemożności czytania kazał sobie czytać kazania, aby mógł dalej nauczać. Jego ofiarna posługa na współczesnych robiła jednak tak wielkie wrażenie, że zaraz po jego śmierci, 29 września 1484 r., (został pochowany bez trumny w ziemnym grobie w miejscowym kościele bernardyńskim) zaczął się jego kult.

Uchwycony przez Boga

Pochodził z niezamożnej rodziny z Dukli, położonej wtedy przy granicy z Królestwem Węgierskim, do którego wiodła droga przez pobliską przełęcz. Jan w młodości być może studiował w Krakowie. Po powrocie do Dukli opuścił dom rodzinny i zamieszkał w lasach nad potokiem Zaśpit. Miał swój erem u stóp góry Cergowa w Beskidzie Małym. W tym miejscu stoi zbudowana później świątynia, chętnie nawiedzana przez pątników oraz turystów. Dotarł tam też młody ks. Karol Wojtyła, którego miejsce oraz osoba pustelnika wyraźnie zafascynowały, o czym wspominał 10 czerwca 1997 r. w Krośnie podczas kanonizacji Jana z Dukli.