Jak na wyspie

Barbara Gruszka-Zych

|

GN 46/2013

publikacja 14.11.2013 00:15

Kiedy siostra Jacka w 1988 r. wstąpiła do dominikanek w Pradze, nie przerwała studiów na wydziale matematyczno-fizycznym. Przeniosła się tylko z akademika do ich mieszkania. Nikt nie mógł się dowiedzieć, że chce być zakonnicą. – Za coś takiego groziło więzienie – mówi.

Siostra Katarzyna, Siostra Katarzyna,
przeorysza klasztoru dominikanek w Pradze, w klasztornej kuchni
henryk przondziono /gn

W ostatnich wyborach w Czechach komuniści zyskali ponad 20 proc. głosów – opowiada s. Jacka. – Ludzie zapomnieli, jak było za minionego ustroju. Przyznających się do wiary i wartości intelektualistów zwalniano wtedy z pracy, przesłuchiwano, zamykano w więzieniach. Trudne losy sióstr zakonnych i księży żyjących w ukryciu można poznać, oglądając eksponowaną właśnie na Hradczanach wystawę o prześladowaniu duchownych w dawnej Czechosłowacji, od skończenia wojny do aksamitnej rewolucji. Po tym, jak s. Jacka podjęła decyzję, że zostanie dominikanką kontemplacyjną, dołączyła do dwóch sióstr – Terezy i Pavli, zmuszonych przez ustrój polityczny do życia „w świecie”. W trójkę, a potem w czwórkę, z przyszłą s. Dianą, musiały się zmieścić w wynajętym na mieście dwupokojowym mieszkaniu. Bycie zakonnicą wymagało odwagi cywilnej i samozaparcia.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.