Czy Jezus może się zaprzeć siebie samego?

ks. Artur Malina

|

GN 41/2013

Odpowiedź na to pytanie wydaje się oczywista, jeśli ograniczyć się do zdania z dzisiejszego czytania: „On wiary dochowuje, bo nie może się zaprzeć siebie samego”. Jednak ta charakterystyka Jezusa może stać w sprzeczności z inną Jego wypowiedzią, która pochodzi z okresu Jego publicznej działalności w Galilei.

Czy Jezus może się zaprzeć siebie samego?

Jeśli On nie może się zaprzeć siebie samego, to jak rozumieć Jego żądanie, aby uczniowie naśladowali Go właśnie przez zapieranie się siebie samych? Postawione im warunki wejścia w krąg uczniów brzmią jednoznacznie: „Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje!” (Łk 9,23). Czy rzeczywiście można mówić o rozbieżności między tymi zdaniami? Chociaż występuje ten sam czasownik, to jednak oznacza on całkiem odmienne czyny i postawy. Najbardziej znane w Ewangeliach znaczenie czasownika „zaprzeć się” odnosi się do deklaracji ucznia, który neguje swoją przynależność do Jezusa.

Sens czynności oznaczonej przez ten czasownik najpełniej przedstawia scena na dziedzińcu arcykapłana podczas procesu Jezusa. Piotr nie tylko próbował ukryć związki z Jezusem, ale uroczyście zaprzeczył jakiejkolwiek znajomości z Nim. Dlaczego uczeń zanegował przed sługami arcykapłana swoją więź z Nauczycielem? Przez to negowanie chciał zachować dobre relacje z przepytującymi Go osobami. Piotr nie chciał się przyznać do tego, że był uczniem Jezusa. Akt zaparcia się siebie samego, jaki jest żądany od ucznia, może być rozumiany analogicznie: zapierający się siebie samego nie uwzględnia własnej tożsamości ze względu na stosunek do innej osoby – w tym przypadku ze względu na Tego, za którym ma pójść, czyli Jezusa.

Takie zaparcie się siebie samego nie jest rozdwojeniem jaźni, lecz polega na podporządkowaniu własnej osoby w celu tworzenia relacji z innymi. Akt zaparcia się siebie samego w przypadku Jezusa jest wzorem dla uczniów w tym sensie, że całkowicie podporządkował On własną osobę i swoje pragnienia Bogu Ojcu i Jego woli. Natomiast w Drugim Liście do Tymoteusza św. Paweł pisze o zaparciu się siebie samego w znaczeniu braku istotnych cech: wierności i stałości. Jezus cały czas objawiał wiarygodnie tożsamość Boga, a Jego ludzka wola była nieustannie poddana Ojcu. W tym sensie Jezus nigdy nie może się zaprzeć siebie samego. •

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.