Człowiek z celuloidu

Edward Kabiesz

|

GN 40/2013

publikacja 03.10.2013 00:15

To był film wielkich nadziei. Niestety, niespełnionych. Chociaż dzieło Andrzeja Wajdy ogląda się dobrze, jest ono nijakie.

Wałęsa, zawsze na pierwszym planie, dominuje nad swymi bezimiennymi towarzyszami walki z komuną, udzielając im mentorskich wskazówek. Film nie próbuje zmierzyć się z pytaniem, w jaki sposób w ciągu kilku dni zwykły elektryk stał się narodowym bohaterem Wałęsa, zawsze na pierwszym planie, dominuje nad swymi bezimiennymi towarzyszami walki z komuną, udzielając im mentorskich wskazówek. Film nie próbuje zmierzyć się z pytaniem, w jaki sposób w ciągu kilku dni zwykły elektryk stał się narodowym bohaterem
fotosy MARCIN MAKOWSKI /MAKUFLY

Można zrozumieć decyzję komisji, która widzi w nim kandydata do oscarowych nominacji, jako bardziej polityczną niż kierującą się kryteriami artystycznymi. Z pewnością miały też w tym udział nazwiska bohatera i autora filmu. Jednak w czasie festiwalu filmowego w Gdyni widzieliśmy kilka filmów bardziej zasługujących na tę nominację. Wystarczy wymienić „Idę” Pawła Pawlikowskiego czy „Chce się żyć” Macieja Pieprzycy.

Wałęsa, czyli Ja

Film „Wałęsa. Człowiek z nadziei”, zamykający Wajdowski tryptyk poświęcony walce jednostki z systemem komunistycznej opresji, nie ma siły ani dynamiki jego wcześniejszych części, szczególnie „Człowieka z marmuru”. Trudniej zresztą kręcić film o bohaterze żyjącym, odsądzanym przez jednych od czci i wiary, a przez innych stawianym na piedestał, wzbudzającym od lat skrajne emocje. Właściwie żaden z biograficznych filmów zagranicznych, poświęconych współczesnym postaciom życia politycznego, nie był filmem w pełni udanym. Podobnie jak film Wajdy. Scenarzysta „Wałęsy”, Janusz Głowacki, osią opowieści, wokół której buduje wydarzenia, uczynił wywiad, jaki z Lechem Wałęsą przeprowadziła w 1981 roku włoska dziennikarka Oriana Fallaci. Ten zabieg narzuca i jednocześnie zawęża perspektywę, w jakiej funkcjonuje postać szefa „Solidarności”. To, co wydarzyło się w latach 70. ub. wieku – bo akcja filmu rozpoczyna się w grudniu 1970 r., a kończy przemówieniem Lecha Wałęsy w amerykańskim Kongresie w listopadzie 1989 r. – oglądamy z punktu widzenia bohatera filmu. Wajda, zgodnie z tytułem, koncentruje się przede wszystkim na postaci Wałęsy, który króluje na ekranie wyizolowany z otoczenia. Wałęsa, zawsze na pierwszym planie, dominuje nad swymi bezimiennymi towarzyszami walki z komuną, nie wiemy właściwie, jakie wiążą go z nimi relacje. Najczęściej udziela im mentorskich wskazówek

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.