Media co jakiś czas informują o przypadkach molestowania seksualnego nieletnich przez duchownych w Polsce i na świecie. Obecnie głośna stała się sprawa oskarżeń wysuwanych pod adresem nuncjusza apostolskiego w Dominikanie abp. Józefa Wesołowskiego. W dyskusji, jaka zwykle towarzyszy takim informacjom, często padają oskarżenia, że Kościół nie walczy z tym przestępstwem albo walczy w niedostateczny sposób. Potwierdzeniem tego ma być na przykład brak specjalnych wytycznych, jak postępować w takich sytuacjach. Tymczasem nasz episkopat opracował i stosuje takie normy od czterech lat. Przewidują one m.in. wszczęcie kościelnego dochodzenia i odsunięcie oskarżonego od pracy z dziećmi i młodzieżą.

Odrażająca zbrodnia

Nie ulega żadnej wątpliwości, że pedofilia jest czynem niedopuszczalnym i nie ma dla niej żadnego usprawiedliwienia. W czasie spotkania z ofiarami pedofilii ze strony księży Benedykt XVI nazwał ją „odrażającą zbrodnią”. Nie da się też ukryć, że problem ten przez lata był w Kościele tematem tabu, a jeśli przełożeni dowiedzieli się o takim zachowaniu, często ukrywali ten fakt w imię źle pojmowanego dobra Kościoła. Sytuacja zmieniła się w latach 90., gdy przypadki pedofilii wśród księży zaczęły być publicznie ujawniane. Jan Paweł II zlecił przygotowanie przepisów, które wskazywałyby, jak Kościół powinien reagować na takie zachowania. Opracował je ówczesny prefekt Kongregacji Nauki Wiary kard. Joseph Ratzinger. Ze względu na wagę problemu rozpatrywanie takich przestępstw powierzono właśnie tej kongregacji. Także episkopaty krajowe opracowały swoje normy dotyczące reagowania na pedofilię wśród duchownych, np. w USA. W Kościele zaczęła obowiązywać zasada „zero tolerancji” dla molestowania nieletnich. Od pracy duszpasterskiej odsuwani są nie tylko zwykli duchowni dopuszczający się tej zbrodni, ale także hierarchowie, w tym ukrywający takie zachowania.