Wszystko wskazuje na to, że od 1563 r. aż do wojny trzydziestoletniej na terenie dzisiejszego uzdrowiska Długopole-Zdrój znajdowała się kopalnia ałunu. „Ałun” to nazwa zwyczajowa dwunastowodnego siarczanu glinowo-potasowego. Minerał w swej naturalnej postaci używany jest jako kryształ ceniony dzięki swoim właściwościom hipoalergicznym i ściągającym; ma działanie antybakteryjne, idealnie dezynfekuje podrażnienia skórne powstałe w wyniku golenia, depilacji, ukąszeń owadów, sprawdza się też jako naturalny antyperspirant. Po zawaleniu się kopalni ze sztolni „Gab Gottes” (Stąpanie Boga) zaczęła wypływać woda wydzielająca kwas węglowy i wydobywanie ałunu zostało wstrzymane. W 1705 r. dr Öhm podaje w spisie źródeł leczniczych Śląska i Hrabstwa Kłodzkiego źródło żelaziste Długopola. Według źródłowych danych w 1802 r. powstaje w Długopolu właściwe uzdrowisko znane w Europie pod nazwą Bad Langenau.

Od serca do wątroby

W 1839 r. Rada Miejska Bystrzycy, do miasta bowiem należały pierwsze obiekty zdrojowe, sprzedała uzdrowisko dr. Juliusowi Hancke z Wrocławia. Ten budował pensjonaty, urządzenia lecznicze oraz miejsca rekreacyjne dla gości coraz liczniej odwiedzających uzdrowisko. Powiększył także park zdrojowy. W okresie międzywojennym uruchomiono dodatkowo inhalatorium i rozwinięto inne usługi, ale do 1945 r. uzdrowisko czynne było tylko w sezonie letnim. W styczniu 1946 r. część dawnych pensjonatów i urządzenia lecznicze zostały przejęte przez Państwowe Przedsiębiorstwo Uzdrowiskowe Długopole-Zdrój. Długopole początkowo było ośrodkiem leczącym tylko choroby serca, układu krwionośnego, stany wyczerpania nerwowego i choroby kobiece przy szerokim zastosowaniu kąpieli mineralnych i borowinowych. Jednak od 1956 r. uzdrowisko staje się także mekką dla „wątrobowców”, w tym bowiem roku powstaje tu Ośrodek Rehabilitacyjny dla chorych po wirusowym zapaleniu wątroby (żółtaczce), pod opieką Kliniki Chorób Zakaźnych przy Akademii Medycznej we Wrocławiu.