Był Pan w Londynie na uroczystościach 70. rocznicy śmierci gen. Sikorskiego. Obchodom towarzyszyły małe wątpliwości, kto reprezentuje polskie władze.

Nie było żadnego z ministrów konstytucyjnych obecnego rządu. Z uwagi na rangę tych obchodów, okrągłą rocznicę, fakt, iż generał Sikorski był przywódcą polskiego państwa, uważam, że w Londynie, a wcześniej w Gibraltarze powinien być członek Rady Ministrów. Owszem, byli przedstawiciele administracji, jak prof. Kunert – szef Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Ale nie było ministra polskiego rządu. Uznaję to za brak należytego szacunku dla tradycji państwowej.

Jak w takim razie określi Pan parlamentarną dyskusję wokół uchwały wołyńskiej, w której argumentował Pan za używaniem terminu „ludobójstwo”?

Przede wszystkim jestem rozczarowany polityką ministra Sikorskiego. Jego wystąpienie przesądziło o treści uchwały. Gdyby polityka obozu rządzącego była dojrzała i podmiotowa, to pan minister Sikorski na długo przed rocznicą rzezi wołyńskiej powiedziałby ukraińskiemu partnerowi dwie istotne rzeczy. Po pierwsze: nie negocjujemy prawdy o rzezi wołyńskiej, to było ludobójstwo. Po drugie: w żadnej mierze nie cofamy wsparcia dla państwowych i europejskich aspiracji Ukrainy. Strona ukraińska już dawno powinna takie stanowisko polskiego rządu usłyszeć. A tak stała się rzecz niedobra. Nie powiedzieliśmy prawdy. Partnera ukraińskiego zachęciliśmy do obojętności i w żadnym razie nie wzmocniliśmy sojuszu polsko-ukraińskiego.

Trochę inaczej, korzystniej na tle rządu próbował wypaść prezydent Komorowski. Chociaż w przypadku wizyty w Łucku jajko przesłoniło to, co chciał powiedzieć.

Prezydent Komorowski ma więcej słuchu politycznego i wyczucia niż minister Sikorski. Jednak cóż to dało? Cała sprawa od dawna była źle ukształtowana właśnie przez ministra spraw zagranicznych.