Nasze sądy cenią dobra osobiste polityków, urzędników i celebrytów w stopniu wyższym niż interes społeczny, jakim jest prawo do ich krytyki. Upominają za to państwo polskie międzynarodowe trybunały. W dodatku kary zasądzane w procesach o zniesławienie (lub naruszenie prawa prasowego) w praktyce oznaczają ruinę. Kto obraża, musi się liczyć z karą. To jasne. Ale zadośćuczynienie powinno być adekwatne do wykroczenia. Pytanie, czy tak jest, padło publicznie za sprawą Krzysztofa Wyszkowskiego, skazanego za nazwanie Lecha Wałęsy agentem SB, i Jana Rokity, skazanego za określenie Konrada Kornatowskiego „nikczemnym prokuratorem stanu wojennego”.

Niewykonalne i niesprawiedliwe

Wyroki w obu sprawach (i wielu im podobnych) formalnie rzecz biorąc nie są drastyczne. Sąd uznaje, że naruszono dobra, więc sprawca musi przeprosić. Zalecenie: przeprosiny w prasie, radiu i telewizji brzmi niewinnie. I sprawiedliwie.