Rok 1968 był wielkim manifestem „wolnej miłości” połączonym z reklamą tolerancji dla zachowań seksualnych do tej pory uznawanych za występne, jak homoseksualizm, pedofilia czy zoofilia. Najwcześniej na fali rewolucyjnych reform doszło do legalizacji zoofilii – w 1969 r. w Niemczech, czyniąc z tego kraju prawdziwe laboratorium nowych przemian społecznych. Ten eksperyment zakończył się klęską – w grudniu zeszłego roku, po ponad 40 latach, Bundestag na powrót zdelegalizował zoofilię i wprowadził karalność tego typu aktów. Co się stało?

Eksperyment na zwierzętach

Uwolnienie zoofilii doprowadziło do wielkich szkód społecznych. W 1969 r. zoofile stanowili zupełny margines, a sama praktyka zoofilii była powszechnie uznawana za zawstydzającą. Według organizacji obrony praw zwierząt, w 2012 r. w Niemczech były 2 mln zoofilów. Zdaniem Michaela Kioka – prezesa największego niemieckiego stowarzyszenia zoofilów ZETA – ta społeczność nie przekracza 100 tys. osób. Wielkość lukratywnego „przemysłu zoofilii” wskazuje, że ta pierwsza liczba jest bliższa prawdy. W ciągu kilkudziesięciu lat powstała, ciągle rozszerzająca się, sieć usług dla pozbawionej kompleksów anomalii – pornograficzna kinematografia, prasa, książki, kluby spotkań, stowarzyszenia i wyspecjalizowane domy publiczne, usytuowane zazwyczaj przy autostradach. Można powiedzieć, że bezpośrednią przyczyną ponownego zakazu zoofilii były dwa różne zjawiska. Pierwszym powodem oburzenia było instrumentalne traktowanie zwierząt i zadawanie im niepotrzebnych cierpień. Drugim powodem zdenerwowania niemieckich posłów były coraz głośniejsze postulaty działaczy stowarzyszeń zoofilów legalizacji rodzaju „związków partnerskich” ze zwierzętami, jeśli cechuje je „wzajemna miłość i monogamia”. Michael Kiok zapowiedział odwołanie jego stowarzyszenia do Trybunału Konstytucyjnego, gdyż, jego zdaniem, delegalizacja zoofilii – co jest wyrazem „zacofania i średniowiecznych uprzedzeń” – prowadzi do dyskryminacji „gdyż gwałci zasadę równości wszystkich obywateli” oraz oznacza „ograniczenie wolności osobistych i prawa do spełnienia seksualnego”.