Tak, obok języka hebrajskiego – języka Starego Testamentu, dzieje się w starożytnych językach Orientu: ugaryckim, aramejskim, arabskim czy etiopskim. Na określenie Ducha hebrajska biblia używa słowa „ruah”. Ciekawa rzecz, jest to rzeczownik rodzaju żeńskiego, jak u nas np. wichura. Ruah jest słowem dźwiękonaśladowczym, jak nasze świst, szept, brzęk czy szum. Zanim o Duchu napisał autor Dziejów Apostolskich, „ruah” pojawił się niemal czterysta razy w Starym Testamencie. Jest i w księgach historycznych, i mądrościowych.

Jednak przede wszystkim mówią o nim prorocy, a wśród nich szczególnie Ezechiel i Izajasz. To tam określenie „ruah” zaczyna odchodzić od pierwotnego dosłownego sensu, a wskazywać na nowe pola znaczeniowe: wolność, zbawienie, napełnienie od nowa życiową energią. Gdy wczytujemy się w opis zesłania Ducha Świętego, łatwo zauważyć, że szczególnie te ostatnie znaczenia najlepiej oddają sens wydarzenia, które dokonało się w Wieczerniku, gdzie uczniowie trwali na modlitwie z Maryją, Matką Jezusa. Obdarowanie Duchem Świętym napełnia ich na nowo życiową energią i pokazuje sens tego, co się dzieje. Jednocześnie spełnia się obietnica ich Pana, którą im zostawił, odchodząc do nieba: „Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami”.

Bardzo ważny jest tu czasownik „zstąpić”. Tego samego słowa użył anioł w scenie zwiastowania, wyjaśniając Maryi sens tego, co ma się dokonać: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym”. To sam czasownik opisuje moment, w którym działa cała Trójca Święta: „A gdy [Jezus] się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił na Niego, w postaci cielesnej niby gołębica, a z nieba odezwał się głos: »Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie«”.•