O księżach się mówi. Zwykle wtedy, gdy jakiś człowiek w sutannie czymś nas zbulwersuje. Ile w tych narzekaniach prawdy, a ile fałszu, ile słusznego oburzenia, a ile krzywdzącej opinii? Bywa różnie. Księża są nieraz irytujący. Bóg jakby za bardzo im zaufał, powierzając zadanie, które nieskończenie ich przerasta. A jednak Bóg właśnie „przez ludzi dokonuje tego, czego nie potrafi żaden z tych ludzi”. Utkwiło mi w głowie i w sercu to zdanie Benedykta XVI. Uznanie księdza jest w gruncie rzeczy aktem wiary. Chodzi nie tyle o wiarę w świętość, dobroć czy mądrość duszpasterza, ile o wiarę w Kościół jako taki. Wiarę w to, że Jego pasterzem jest sam Jezus, który jednak posługuje się wybranymi ludźmi, aby być w nim obecnym i działać. Boża łaska jest rozlewana na świat za pomocą „glinianych naczyń”. Podatnych na pęknięcia, a nawet na całkowite strzaskanie.

Święto z Hiszpanii, testament Benedykta XVI

Początki święta wiążą się z kontemplacyjnym Zgromadzeniem Sióstr Oblatek Chrystusa Kapłana, które powstało podczas wojny domowej w Hiszpanii. Zamordowano wtedy wielu księży. Charyzmatem tego zgromadzenia jest nieustanna modlitwa za kapłanów i kandydatów do kapłaństwa. Jego współzałożyciel, bp José María García Lahiguer, zwrócił się do Piusa XII z prośbą o ustanowienie święta patronalnego Chrystusa Kapłana. Papież wyraził na to zgodę w 1952 r. Później święto rozszerzono na kraje hiszpańskojęzyczne i obchodzono w czwartek po Zesłaniu Ducha Świętego.