Siostra Krystyna ze Zgromadzenia Misyjnego Służebnic Ducha Świętego (skrót SSpS) w ubiegłym roku wróciła do Polski i mieszka w klasztorze „Annuntiata” w Raciborzu. Ma wciąż ważny paszport argentyński. Przez większość z 37 lat spędzonych w Argentynie pracowała w katolickim przedszkolu w Cordobie, półtoramilionowym, drugim co do wielkości mieście w kraju. O rozmowę poprosiłem też s. Sylwię Gabor, także z „Annuntiaty”, która żyła w Argentynie w latach 1967–1993 i wciąż zachowuje dobre wspomnienia z kraju nowego papieża. Przez wiele lat była dyrektorką szkoły średniej w mieście Rafael Calzada.

Kościół ubogich

– Pamiętam swoje zdziwienie, kiedy przyjechałam. W wioskach były bardzo ubogie kaplice. Z prostymi ławkami i wyposażeniem. Nawet pieski się w nich zjawiają, a kobiety karmią swe niemowlęta – wspomina s. Krystyna. – Zauważałam wielką przepaść między bogatymi a ubogimi – dorzuca s. Sylwia. Wielkie i narastające problemy ludzi ubogich, zepchniętych na margines, do slumsów, dzielnic biedy, dostrzeżone zostały przez Konferencję Episkopatów Ameryki Łacińskiej (CELAM) już podczas pierwszej kontynentalnej konferencji w Puebla w 1979 r.