Franciszka ekologia zmartwychwstania

W świetle wiary ekologia jest realizowaniem wezwania Stwórcy: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną”.

Pojęcie ekologii ma dziś wiele znaczeń – z jednej strony ekologia jest skomplikowaną nauką o oddziaływaniu pomiędzy organizmami a ich środowiskiem, z drugiej strony staje się niekiedy ideologią, która w swym zacietrzewieniu popada w różne absurdy. W potocznym języku przymiotnik „ekologiczny” kojarzy nam się z czymś zdrowym, co znajduje się w przyjaznej równowadze z naszym ciałem i ze środowiskiem.

Nie przypominam sobie, aby papież Franciszek użył słowa „ekologia”, ale jego homilię z Mszy św. inauguracyjnej można odczytać jako pokazanie biblijnych podstaw autentycznej ekologii. Wezwanie ojca świętego, by strzec Bożego stworzenia na wszystkich jego poziomach, można nazwać Bożą ekologią. W świetle wiary ekologia jest realizowaniem wezwania Stwórcy: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną” (Rdz 1,28).

To „czynienie ziemi poddaną” oznacza jednak nie destrukcyjną władzę nad stworzeniem, ale bycie opiekunem stworzenia, ze świadomością, że zostało nam ono powierzone przez Boga. Jesteśmy administratorami tego, co jest własnością Pana, przed którym będziemy musieli zdać sprawę z naszych działań. Fałszywe „ekologie” negują nie tylko Stwórcę, ale także szczególną pozycję człowieka pośród stworzeń.

Papież Franciszek mówi o poszanowaniu każdego Bożego stworzenia, ale w centrum stawia człowieka i wzywa do strzeżenia ludzi, szczególnie najuboższych i najsłabszych, dzieci i starszych. Wskazuje ponadto, że „nienawiść, zazdrość, pycha zanieczyszczają życie”. A dobroć i wrażliwość je oczyszczają. To swoista „ekologia ludzkiego serca”. W kluczu Bożej ekologii można też spojrzeć na tajemnicę zmartwychwstania i związaną z nią obietnicę nowego stworzenia, „nowego nieba i nowej ziemi” (Ap 21,1). Troska o człowieka, jego ciało i duszę, znajduje najpełniejszą realizację w zmartwychwstaniu Jezusa. Dbamy o innych i o samych siebie nie z próżności, ale dlatego, że jesteśmy stworzeniami Boga, który powołał nas do życia wiecznego.

Wiemy, że słońce, dzięki któremu istnieje nasz świat, kiedyś zgaśnie. Ale wierzymy, że Bóg, „najlepszy ekolog”, ocali wszelkie dobro, stwarzając na nowo świat, w którym „ani żałoby, ni trudu już odtąd nie będzie” (Ap 21,4).