Jedni mówią o hymnie jako o dygresji przerywającej nauczanie na temat charyzmatów. Inni widzą w nim kompozycję przejętą przez apostoła i wprowadzającą nowy wątek między dwunastym a czternastym rozdziałem listu. Niezależnie od pochodzenia hymnu jego treść dotyczy prawdy bardzo ważnej dla Koryntian. O potrzebie jej poznania św. Paweł pisze na początku dwunastego rozdziału: „Nie chciałbym, abyście nie wiedzieli o darach duchowych”. Tę służebną funkcję hymnu potwierdza wprowadzenie. Jego pierwsze zdanie ukazuje miłość jako dar największy – górujący nad innymi darami duchowymi: „Wy starajcie się o większe dary: a ja wam wskażę drogę jeszcze doskonalszą”.

Czy miłość jest jednym z darów duchowych zwanych charyzmatami, które nie są jednakowo udzielane wszystkim? Apostoł nie zalicza miłości do nich. Chociaż te szczególne dary pochodzą z jednego źródła – od Ducha Świętego, chociaż one wszystkie są podporządkowane jednemu celowi: budowaniu ciała Chrystusa, to jednak są różnie rozdzielane wśród wierzących. Miłość natomiast jest dawana wszystkim, dlatego nie jest jednym z charyzmatów. Początek hymnu potwierdza to rozróżnienie między charyzmatami a miłością. Apostoł przedstawia konieczny warunek korzystania ze wszystkich innych darów duchowych. Bez miłości posługiwanie się charyzmatami nie ma żadnej wartości.

W hymnie św. Paweł nie przedstawia wszystkich darów duchowych, wyliczonych w dwunastym rozdziale, lecz ogranicza się tylko do niektórych z nich, umieszczając na pierwszym miejscu charyzmaty najbardziej cenione we wspólnocie korynckiej: mówienie językami oraz prorokowanie. Dalej już nie zajmuje się nimi, lecz charakteryzuje samą miłość. W wyliczeniu jej cech można dostrzec wyraźną aluzję do tego, czego wówczas brakowało i także dzisiaj brakuje sprawcom podziałów w Kościele: miłość jest cierpliwa i łaskawa; miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą.