W Islandii funkcjonuje rządowy rejestr obejmujący 1712 imion męskich oraz 1853 imion żeńskich, zgodnych z zasadami islandzkiej gramatyki i wymowy. Władze uzasadniają, że oficjalny rejestr jest potrzebny, by oszczędzić dzieciom wstydu z powodu dziwnych imion nadawanych swym pociechom przez niektórych rodziców.

Oprócz tego działa również specjalna komisja, która rozpatruje konkretne wnioski o uznanie imion niefigurujących w oficjalnym zestawieniu.

Matka 15-letniej Blaer (co po islandzku oznacza "lekką bryzę") twierdzi, że nie wiedziała, iż imię, które wybrała córce, nie znajduje się w rejestrze, a swój błąd odkryła dopiero po chrzcie dziecka.

Komisja ds. nadawania imion nie zgodziła się na uznanie Blaer, argumentując, że wbrew regułom języka islandzkiego to imię żeńskie łączy się z męskim rodzajnikiem.

W ostatnich latach prawo dotyczące nadawania imion nie zawsze było przestrzegane rygorystycznie (dopuszczono nawet jednego Elvisa), jednak konsekwentnie odrzucano np. imiona Cara, Carolina, Cesil czy Christa, ponieważ litera "C" nie występuje w islandzkim alfabecie.