Świątynia Opatrzności Bożej urosła do zaplanowanej przez architekta wysokości. Robotnicy, którzy osłaniają kopułę miedzią, mogą spoglądać na oddalony o kilkanaście kilometrów Pałac Kultury czy Stadion Narodowy. Z drugiej strony widać podwarszawskie miejscowości, których mieszkańcy pracują w stolicy i przejeżdżają codziennie obok świątyni. Nietrudno zauważyć, że budowa kościoła postępuje, choć nie jest latwo. – Myślę, że łatwiej wybudować sanktuarium, gdzie były objawienia, bo tam jest jakaś historia, jakieś cudowne źródełko, a u nas było tylko szczere pole za miastem – mówi Piotr Gaweł, prezes Centrum Opatrzności Bożej. – Poza tym, człowiekowi łatwiej prosić, niż dziękować, przez co również trudniej buduje się dziękczynne wotum.

Oko

Opatrzność można narysować: wystarczy trójkąt z jednym okiem, od którego odchodzą promienie – tzw. Oko Opatrzności. Prosty graficzny przekaz, ale z samą definicją Opatrzności bywa trudniej. Z pomocą przychodzi psalmista, który głosił, że „nasz Bóg jest w niebie; czyni wszystko, co zechce”, albo „nie pozwoli zachwiać się twej nodze ani się zdrzemnie Ten, który cię strzeże”. Z kolei autor Księgi Przysłów podkreślał, że „wiele zamierzeń jest w sercu człowieka, lecz wola Pana się ziści”. Pomaga również język, bo Opatrzność po łacinie to providentia, czyli przenikanie przyszłości, rozglądanie się za czymś w określonym celu, patrzenie w dal.