Umierali różnie. Często w wieku niemowlęcym, czasem złożeni chorobą. – Wiadomo, że Ludwik II zmarł w łaźni, pewnie na zawał, Dorota Sybilla – co odkryto po latach – miała raka w głowie – mówi Paweł Kozerski, dyrektor Muzeum Piastów Śląskich w Brzegu, mieszczącego się w ich dawnym zamku. – Pierwszy książę brzeski, Bolesław III, zmarł w 1352 r. po tym, jak na śniadanie wielkanocne zjadł 13 kurcząt i obficie zapił je piwem. Dramatem był w 1675 r. zgon ostatniego męskiego członka rodu, Jerzego IV Wilhelma, który zaraził się w czasie polowania czarną ospą (według innych został otruty).

Godnie odejść

Kiedy zbliżała się śmierć, ludzie wiedzieli, co robić, istniały nawet podręczniki „sztuki dobrego umierania”. Pojednanie się z Bogiem, pożegnanie z rodziną, służbą, ostatnie dyspozycje, gromnica, modlitewnik, złożone ręce – każdy szczegół był ważny. Po śmierci ciało balsamowano, składano na katafalku w tzw. Srebrnej Sali brzeskiego zamku i rozpoczynano – czasem wielomiesięczne – przygotowania do pogrzebu. Wokół katafalku specjalne dekoracje tworzyły tzw. castel doloris – zamek żałości.