Teraz przyjemność sprawia jej samo stawianie pytań. Gdzie jest jakaś ulica albo ile kosztują pączki. Uwielbia rozmawiać przez telefon. To zresztą najlepsza forma terapii, którą rozpoczęła w listopadzie 2011. Niektórzy, nawet bliscy sąsiedzi, dopiero niedawno dowiedzieli się, jaki miała problem. Tak umiała się kamuflować, żeby nie czuć się gorsza. Co innego w szkole. To była prawdziwa droga przez mękę. Tylko ona wie, że kule ubite z papieru przez kolegów miały wagę ołowiu, kiedy trafiały w jej delikatne plecy. Ile nasłuchała się ich drwiącego śmiechu, kiedy toczyła prawdziwą walkę na śmierć i życie, próbując wypowiedzieć swoje myśli.

Wydawało jej się, że nawet Pan Bóg słyszy, jak zatrzymuje się w pół słowa i zmaga z oporem języka. – To nie byłam prawdziwa ja – mówi w taki sposób, że czuć, jakby jedno słowo wypływało z drugiego. Dzięki niej dopiero podczas naszej rozmowy rozumiem, co znaczy powiedzenie „płynna mowa”. – Coś mi stało na drodze. A dziś jaka jestem? Zdeterminowana, żeby walczyć o nowe życie z nową mową. Teraz, jak trzeba, umiem postawić na swoim, nie daję za wygraną. Przedtem zgadzałam się na to, co proponował świat. Jąkanie zabrało mi kawał życia. Muszę to nadrobić.