Niefrasobliwy sędzia

Podczas igrzysk w Paryżu (1900), na 35 kilometrze maratonu prowadzący z dużą przewagą Szwed Ernst Fast zmylił trasę, gdyż sędzia, który miał mu wskazać właściwą drogę, zszedł ze swojego punktu, nie spodziewając się tak wcześnie żadnego z zawodników. Dzielny maratończyk zorientował się, że biegnie złą trasą dopiero po 4 km, zawrócił i zdołał jeszcze wywalczyć brązowy medal.

Kolorowi osobno

Podczas igrzysk w Saint Louis (1904) organizatorzy postanowili wyłączyć z zawodów tzw. kolorowych, do których zaliczono Murzynów, Indian, Meksykanów, Filipińczyków, Syryjczyków i Turków. Startowali oni osobno, a ich wyników nie notowano.

Samochodowy maratończyk

Na tych samych igrzyskach (1904) okazało się, że zwycięzca maratonu Amerykanin Fred Lorz na trasie skorzystał z pomocy zmotoryzowanego przyjaciela, który podwiózł go 17 kilometrów. Lorz zdążył odebrać nagrodę dla zwycięzcy, ale wkrótce sprawa wyszła na jaw i nieuczciwego sportowca dożywotnio zdyskwalifikowano.

Bohater na dopingu

W Londynie (1908) jako pierwszy do mety maratonu przybiegł Włoch Dorando Pietri. Na ostatnich metrach słaniał się jednak na nogach. Bieg pomogli mu ukończyć podtrzymujący go za ramiona sędziowie. Po zawodach jury zdyskwalifikowało Pietriego za tę sędziowską przysługę, w oczach opinii publicznej został on jednak bohaterem igrzysk. Niestety potem wyszło na jaw, że przyczyną słaniania się Włocha na nogach było przedawkowanie środków dopingujących.

Piłkarze zeszli z boiska

W Antwerpii (1920) podczas finału piłki nożnej niezadowoleni z sędziowania zawodnicy Czechosłowacji zeszli z boiska przy stanie 2:0 dla ich rywali – Belgów. Czechosłowacja została zdyskwalifikowana, a o srebrny medal rozegrano dodatkowy turniej.