Jego konstrukcja stała się wzorem dla wielu budowanych później kościołów jezuickich na całym świecie, a dekoracja wyrażała program ideowy tego zgromadzenia, założonego przez św. Ignacego Loyolę. W Il Gesù znajduje się także grób tego świętego. Stojąc w głównej nawie, trzeba koniecznie podnieść głowę i spojrzeć na sklepienie. Znajduje się na nim najważniejsze malowidło w kościele. Z jego środka bije oślepiający blask, którego źródłem są trzy litery: IHS, wypisane pod krzyżem.

Dookoła tego symbolu gromadzą się anioły, a dalej – adorujący go święci. Na przykład z lewej strony blisko środka dostrzegamy Trzech Króli z kadzidłem. Na samym dole uskrzydlone demony ciągnące ze sobą grzeszników uciekają, zasłaniając oczy przed blaskiem. Wszystkie postacie, namalowane z barokowym rozmachem, są przedstawione w dużym skrócie perspektywicznym. Muszą być bowiem dostosowane do kształtu sklepienia i architektonicznych ram kompozycji. IHS jest skrótem greckiego zapisu imienia Jezus: ΙΗΣΟΥΣ (Iesous).

W średniowieczu, gdy zanikła powszechna znajomość greki, przestano odczytywać grecką literę H jako łacińskie E. Wtedy zaczęto tłumaczyć ten skrót inaczej, np. jako Jesus Hominum Salvator (Jezus, Zbawiciel Ludzi). Jezuici odczytywali go: Jesus Habemus Socium (Mamy Jezusa za sojusznika). Symbol ten był dla jezuitów bardzo ważny. Święci członkowie zakonu są przedstawiani często z literami IHS wyszytymi na szatach.