publikacja 21.06.2012 00:00
O tym, czym jest kapłaństwo, o katechezie w szkole i o tym, dlaczego o godz. 15 nie wolno mu przeszkadzać, z bp. Gerardem Kuszem, w 50. rocznicę święceń kapłańskich, rozmawia ks. Waldemar Packner.
Z posługą wśród młodzieży. „Kiedy przy różnych okazjach spotykam się z młodymi ludźmi, zaskakują mnie pytania, które stawiają. A pytają o wieczność, o niebo, o to, co po śmierci…”
roman konzal
Bp Gerard Kusz: – Pamiętam, że noc była czuwająca i trud- no było zasnąć. Ja oraz część moich kolegów z powodu młodego wieku w ostatniej chwili otrzymaliśmy od prymasa Wyszyńskiego tzw. dyspensę papieską. Kodeks stanowi, że święcenia można przyjąć, mając 25 lat, my mieliśmy niewiele ponad 22, a więc potrzeba było specjalnej zgody, która nadeszła zaledwie miesiąc wcześniej.
A same święcenia?
– Obrzęd był długi, trwał ponad trzy godziny, w rycie trydenckim i w języku łacińskim. W pamięci utkwiła mi Litania do Wszystkich Świętych, wówczas bardzo długa. Leżeliśmy na posadzce katedry opolskiej i modliliśmy się, ale wydawało się, że litania nie ma końca. Obecnie podczas święceń kandydaci również leżą krzyżem w czasie śpiewu tej litanii, ale jest ona o wiele krótsza. Pamiętam, że kazanie bp. Franciszka Jopa było, jak to miał w zwyczaju, bardzo długie, a myśmy z przejęcia zapomnieli, o czym mówił (śmiech).
Dostępna jest część treści. Chcesz więcej?
Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.