Przywykliśmy do dyskusji o aborcji. Może nawet nie rażą nas już pewne poglądy. Bo to ścieranie się idei, może problem wyolbrzymiany przez polityków. A wojna o życie wciąż trwa. – Kiedy miałam 16 lat, zaszłam w ciążę z żonatym mężczyzną. Mimo lęku powiedziałam o tym mamie. Ona, nie mówiąc nic ojcu, zaprowadziła mnie do znajomego ginekologa. Ten usunął ciążę – wyznaje Halina z Olsztyna. Mimo że od tego momentu minęło prawie 15 lat, kiedy wspomina, łzy same napływają jej do oczu, ręce zaczynają drżeć, głos łamie się, coś zaciska gardło. – Dziś mam dwójkę dzieci. Jednak gdy na nie patrzę, nie potrafię nie myśleć o tym zabitym. Dziś byłoby nastolatkiem… Włosy pewnie czarne… Może kolor moich oczu – mówi krótkimi, przerywanymi zdaniami. Często prosi je o wybaczenie, że nie dała szans, ani sobie, ani jemu. – W każdą rocznicę aborcji... jakkolwiek głupio to brzmi. Bo co to za rocznica?... – przerywa.