1 Uwaga o wątpieniu pojawia się w zakończeniu Ewangelii. Jedenastu ukończyło właśnie szkołę Jezusa. Tyle słyszeli i widzieli, za chwilę sami mają założyć szkołę, a właściwie ją kontynuować. A jednak wątpią. Dlaczego? Bo wiara może iść w parze ze zwątpieniem. Co nie musi wcale oznaczać pochwały zwątpienia – postawy bardzo dziś modnej. Trudności w wierze to normalna sprawa. Nie trzeba panikować, rzucać się, podejmować nieprzemyślanych decyzji, ale raczej „oddać pokłon” Jezusowi. Moje znaki zapytania nie powinny być ważniejsze od Boga. Moje wątpliwości mogą być podszyte bardziej pychą niż inteligencją, bardziej niechęcią do nawrócenia niż szukaniem prawdy.

2 „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi”. Warto pomedytować nad tym zdaniem. Władza Boga nad światem objawiła się przez krzyż, czyli oddanie siebie w miłości do końca, i zmartwychwstanie, czyli pokonanie śmierci i skromne ukazywanie się grupce uczniów. Do królestwa Bożego należą Ci, którzy uznali nad sobą władzę Boga objawioną tak przedziwnie przez Jezusa. Poddać się władzy Boga oznacza uwierzyć w Jego miłość. Uwierzyć, że największą potęgą świata nie są ani polityka, gospodarka, nauka, technika itd., ale miłość. Poddać się tej miłości, dać się jej poprowadzić przez krzyż do zmartwychwstania. Czy uznaję władzę Boga nade mną? Czy ja wyznaczam Mu miejsce w moim życiu? Czy pozwalam, by On wyznaczał mi miejsce w swoim życiu?

3 „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody”. „Idźcie” – czyli wstańcie z miejsca, ruszcie się, nie śpijcie, bądźcie ofensywni. „Nauczajcie” (gr. matheteuo) – dosłownie „czyńcie uczniów, pozyskujcie uczniów”. „Idźcie i nauczajcie” – te dwa słowa są ze sobą powiązane. Zdobywanie nowych uczniów, czyli ewangelizacja wiąże się z ruchem, wędrówką, aktywnością. Potem Jezus mówi „uczcie je (narody) zachowywać”. Oryginalne słowo didasko oznacza tu już bardziej właściwe uczenie, wyjaśnianie czyli katechezę. To zaś wiąże się z wiernością, zachowywaniem, strzeżeniem tego, co zostało przekazane. Obie te postawy są potrzebne w Kościele: ewangelizacyjny ogień wiary i solidne nauczanie pomagające trwać.

4 Tajemnica Trójcy pojawia się wyraźnie w kontekście chrztu. Wybrzmiewają zestawione razem po raz pierwszy trzy imiona Boskich Osób: Ojciec, Syn i Duch Święty. Zanim cokolwiek zaczęliśmy myśleć na ten temat, zostaliśmy ochrzczeni w imię Boga w Trójcy. Dosłownie „zanurzeni” w Nim. Moje imię zostało wpisane między Imiona Boskie. Człowiek może się wypisać z Kościoła, ale nie może „wypisać się z Boga”, opuścić przestrzeni Jego łaski. Bóg będzie już zawsze czekał, aż każdy ochrzczony stanie się Jego uczniem.

5 „A oto Ja jestem z wami…” Tak kończy się Ewangelia św. Mateusza. On jest z nami. Ale czy my jesteśmy z Nim? Czy ja jestem z Nim?