Widzimy uczniów, którzy są razem. Ale tym, co ich jednoczy, jest raczej lęk przed wrogami niż poczucie misji. Zjawienie się zmartwychwstałego Jezusa przywraca im pokój i radość, utracone w Wielki Piątek. Dopiero gdy uwierzą, że On żyje, mogą iść w świat bez lęku, spokojni i radośni. Chrystus jednoczy ich na nowo wokół siebie. Razem z zadaniem do wykonania przekazuje im Ducha Świętego. Nasze parafie i wspólnoty też bywają „zjednoczone” bardziej wokół różnych lęków niż wokół misji. Jesteśmy dziś w innej sytuacji niż apostołowie. Nie widzimy Zmartwychwstałego. Do nas przychodzi Duch Święty, On staje pośrodku naszych lęków, przynosząc Jezusowy pokój i radość. Duch Święty mówi do nas: „Przyjmijcie Jezusa, On żyje w swoim Kościele”. Duch Święty jest przedłużeniem misji Jezusa w czasie Kościoła, dlatego mówimy, że jest Duchem Jezusa. Dzieje Apostolskie rozpoczynają się od opisu wstąpienia Chrystusa do Ojca i zstąpienia Ducha Świętego. Zamiana ról, ale nadal ten sam Bóg, ta sama misja. Dopiero gdy uwierzymy, że Duch Jezusa nas napełnia i żyje w nas, możemy iść w świat i budować Kościół, Jego Kościół, silniejsi od naszych lęków. 

2 „Tchnął na nich”. Czasownik „tchnąć” pojawia się w Nowym Testamencie tylko w tym miejscu. W Starym Testamencie w opisie stworzenia mowa jest o tchnieniu życia, które Bóg wprowadził w nozdrza Adama. Prorok Ezechiel zapowiada, że Bóg da nam „serce nowe i ducha nowego tchnie do naszego wnętrza”. To proroctwo spełnia się w Jezusie, który „oddał ducha” na krzyżu. Zmartwychwstały przekazuje nam nowe Tchnienie – Osobę Ducha Świętego. Stwórcze Boże tchnienie, dzięki któremu żyjemy, zostaje dopełnione Jezusowym Tchnieniem, Duchem Świętym. Pomyśl, jest w Tobie oddech Boga. Możesz żyć jak człowiek natchniony. Czy oddycham Bogiem? Czy przekazuję innym Boże Tchnienie? 
3 Kim jest Duch Święty? „Pan i Ożywiciel” – mówimy w credo. Żyje w nas i we wspólnocie Kościoła. To dwa środowiska Jego życia, w których widać owoce jego działania. Skoro „Ożywiciel”, to znaczy, że chodzi o życie. „Cichy Gość naszej duszy” – tak mówi o Nim św. Augustyn. To Bóg, który przychodzi do nas nie z zewnątrz, ale od wewnątrz. Leczy, uzdalnia do modlitwy, porusza sumienie, daje nadzieję, pomaga kochać i wierzyć. A w Kościele działa w sakramentach, w słowie Bożym – czyni je skutecznymi znakami. Ożywia Kościół i odnawia jego oblicze. Gdy Kościół usypia czy popada w rutynę, pobudza proroków. 

4 „Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone…” Posłannictwo Ducha Świętego wiąże się z miłosierdziem. Apostołowie i ich następcy mogą być szafarzami Bożego przebaczenia, bo na krzyżu Jezus otworzył dla nas niebo. „Dystrybucja” owoców Paschy Jezusa dokonuje się w mocy Ducha Świętego w Kościele. „Dystrybutorami” Bożego miłosierdzia są sakramenty zasilane 
mocą Ducha. •