Nie brakowało tych, którzy – jak saduceusze – odrzucali zmartwychwstanie. Obok nich inni, idąc za nauczaniem faryzeuszy, wierzyli, że kresem ludzkiej egzystencji jest zmartwychwstanie, szczęście przekraczające nędzne bytowanie w Szeolu, „krainie cienia śmierci”, o którym wieściło wiele starotestamentalnych tekstów.

Stworzony świat wyobrażano sobie jako przestrzeń, w której zamieszkana ziemia była sferą najniższą. Niżej nie było już nic. Wszystko było wyżej, także to, co nazywamy piekłem. Powietrze nad ziemią i jego przestrzeń, jako pierwsze, zamieszkiwały siły demoniczne, a wyżej otwierały się sfery niebios. Czwarte niebiosa były dla wielu ówczesnych przestrzenią utraconego raju. Dopiero w siódmych niebiosach – w sferze związanej z symboliką liczb oznaczającej doskonałość – można było znaleźć przestrzeń przebywania samego Boga. A św. Paweł, pisząc chrześcijanom z Koryntu o swoich mistycznych wizjach i objawieniach, wspomina o „porwaniu aż do trzeciego nieba”.

Te obrazy i wyobrażenia judaizmu I wieku stają się religijno-kulturowym fundamentem biblijnego opowiadania Księgi Dziejów Apostolskich o powrocie Pana Jezusa do nieba. Chrystus Pan, dokonawszy zbawczego dzieła, wraca do nieba, najwyższych niebios w wyobrażeniu współczesnych Mu, by przebywać w tej sferze, która przynależy jedynie Bogu.

Jeśli w tamtych wyobrażeniach nie było nic niżej od ziemi, to analogicznie, nie było nic wyżej niż sfera tamtego nieba, gdzie wstąpił Pan Jezus. W narracji Dziejów Apostolskich wniebowstąpienie jest nie tylko opowiadaniem, ale także wyznaniem prawdy, że Zbawiciel, który „przeszedł przez ziemię dobrze czyniąc”, poniósł na sobie cierpienie aż po krzyż, a potem zmartwychwstał, w swym powrocie do najwyższych niebios udowodnił, że jest Bogiem. On wreszcie na koniec powróci, by dokonać ostatecznego sądu i zabrać do najwyższych niebios tych, którzy są Mu wierni i pełnią tu, na ziemi, na tej najniższej sferze, Jego wolę.