Paradoks ten, według starożytnego filozofa dość bliskiego etyce chrześcijańskiej, wyjaśnia szczególna pedagogia Boga, którego postępowanie można porównać do postawy ówczesnych ojców wychowujących swoje dzieci: „Człowiek dobry jest uczniem Boga, Jego naśladowcą, prawdziwym synem, którego ów wspaniały ojciec, nieustępliwie wymagający dzielności, wychowuje w twardej dyscyplinie, podobnie jak surowi ojcowie” (Seneka, O Opatrzności I, 5). To wyjaśnienie, pomimo wzmianki o pokrewieństwie ludzi z Bogiem, tylko w małej części można uznać za zgodne z sensem Pierwszego Listu św. Jana. Ojcostwo Boga różni się nie tylko od tradycyjnych wyobrażeń o wychowaniu, ale również od współczesnych poglądów pedagogicznych.

Apostoł nie porównuje ojcowskiej relacji Boga do ludzi z troską ojca zabezpieczającego los potomstwa oraz zabiegającego o jego wychowanie. Miłość Boga ma dla niego konkretną postać. Jej wcielenie stanowi właściwą odpowiedź na zło doświadczane przez ludzi w świecie. Jego ojcowska miłość wyraża się najpierw w posłaniu Syna na świat, aby ludziom dać życie. Następnie tę miłość potwierdza przyjęcie ofiary złożonej dla ich uwolnienia z grzechów. W starożytności nie ma żadnego odpowiednika dla tak objawionej, w określonym czasie i w konkretnej przestrzeni, miłości Boga Ojca do ludzi. Jej poznanie jest dla nich owocne, gdyż to właśnie z niej rodzą się dzieci Boga, których powołaniem jest miłowanie siebie wzajemnie.

Niepowtarzalne nauczanie domaga się odpowiedniego zaakcentowania, dlatego w celu jego przypomnienia św. Jan nie unika powtarzania tych samych słów. Drugie czytanie i tekst Ewangelii, przeznaczone na tę niedzielę, mają taką samą i znacząco wysoką liczbę dwóch wyrazów: w zaledwie kilku wersetach każdego z tych fragmentów występuje aż czterokrotnie rzeczownik „miłość” i pięciokrotnie czasownik „miłować”. Ich zwielokrotnienie upodabnia się do miłosnych wyznań. Ten nacisk na Bożą miłość jest wzmocniony przez nazwanie adresatów tych słów umiłowanymi. Apostoł głosi religię miłości: nie w tym sensie, że jest ona główną treścią orędzia chrześcijaństwa, lecz w tym znaczeniu, że tej niezwykłej miłości doświadczamy i nią się dzielimy dzięki jej objawieniu przez Syna Bożego.