Ten epicki obraz dawnych herosów, następnym wiekom pozostawiony przez Homera, stał się sławną i przekonującą ilustracją zasady przypominanej wszystkim Grekom: „Być sprawnym w mowie i człowiekiem czynu w działaniu” (Iliada IX, 443). Troska o posiadanie tych sprawności wyrażała się na różne sposoby. Przygotowanie do życia społecznego często powierzano sofistom, czyli zawodowym nauczycielom mądrości (sofia). Ich program edukacyjny okazał się jednak dość jednostronny i nie prowadził do zdobycia mądrości prawdziwej.

Sokrates i Platon przestrzegali przed redukowaniem mądrości do sztuki przekonywania i prowadzenia sporów. Tego rodzaju wykształcenie, zamiast umożliwiać poznawanie prawdy i pomagać w dążeniu do moralności, uzależniało wartość wypowiadanych sądów przede wszystkim od umiejętności przemawiającego. Św. Augustyn przypominał, że sam uległ wpływom tej sztuki, która, choć stała się bardzo atrakcyjna również w kręgu kultury łacińskiej, nie mogła przynieść rzeczywistej korzyści dla umysłu: „Moje uszy już się nasyciły takimi opowieściami, które teraz nie stawały się lepsze przez to, że były z większym kunsztem formułowane. Czyż sam dobry styl może nadać zdaniu prawdziwość? Czy miła twarz i składność wypowiedzi są zawsze dowodem mądrego umysłu?” (Wyznania V, 4).

Pawłowe skojarzenie dążeń pogan – nazywanych w listach Grekami – z poszukiwaniem mądrości odpowiada przedstawionemu kontekstowi historycznemu. W czterech wersetach apostoł dwukrotnie łączy mądrość ze wzmianką o Grekach. Ten związek nie odnosi się tylko do wąsko rozumianej sztuki sofistów, ale oznacza wszelkie poszukiwania filozoficzne w świecie greckim i hellenistycznym, włączając zarówno bogatą refleksję religijną judaizmu reprezentowanego przez Filona z Aleksandrii, jak i gnostyckie ideologie powstające na granicach religii żydowskiej. Podobnie jak ze strony Żydów żądania znaków, tak wysiłki pogan w celu zdobycia mądrości okazały się daremne. Nie są oni jednak pozostawieni samym sobie. Bóg z nich powołuje tych, którym głoszony jest Chrystus – właśnie dla jednych i dla drugich – rzeczywista moc i prawdziwa mądrość Boża.