Ci, którzy nie okazywali swojego żalu wystarczająco wylewnie, są obecnie skazywani na pół roku pobytu w obozie pracy, gdzie będą poniżani, bici i głodzeni. Nowy przywódca narodu, Kim Dzong Un, musi pokazać, że potrafi rządzić równie twardą i bezwzględną ręką jak jego ojciec i dziad. Dynastia Kimów, władająca Koreą Północną nieprzerwanie od 1948 r., nie może sobie pozwolić na jakiekolwiek przejawy niesubordynacji.

Gdy byłem w Korei Południowej, gdzie miałem okazję spotkać się z północnokoreańskimi uchodźcami, wybraliśmy się wspólnie na wycieczkę do strefy zdemilitaryzowanej, która od czasu zakończenia wojny koreańskiej w 1953 r. oddziela obydwie Koree, pozostające wciąż formalnie w stanie wojny. Jest to najpilniej strzeżona granica na świecie. Nie ma przejść granicznych. Poza nielicznymi wyjątkami, służącymi głównie celom propagandowym, nikt nigdy jej nie przekroczył. Z niektórych miejsc można dostrzec malownicze wzgórza po stronie północnokoreańskiej. Są niemal na wyciągnięcie ręki, tyle że przed nimi rozciąga się czterokilometrowy pas ziemi, poprzecinanej ogrodzeniami z drutu kolczastego, polami minowymi i innymi umocnieniami. Panuje tu zaskakujący spokój.

Nagle jeden z naszych północnokoreańskich przyjaciół rzewnie się rozpłakał. Wiele lat wcześniej uciekł z Korei Północnej do Chin. Został aresztowany i spędził kilka lat w chińskim więzieniu. W końcu udało mu się przedostać do Korei Południowej. Stracił jednak wszelki kontakt z bliskimi i nie ma pojęcia, czy jeszcze żyją. Niewykluczone, że dogorywają w jednym z wielu potężnych obozów koncentracyjnych, gdzie wszyscy podejrzani o brak pełnej lojalności wobec reżimu są zsyłani całymi rodzinami – często na zawsze.

Płakał długo… Takie łzy są zabronione w Korei Północnej. Za nie skazuje się na śmierć!

Maurizio Giuliano, dziennikarz i brytyjsko-włoski ekspert do spraw polityki, napisał: „Odwiedziłem wszystkie byłe i obecne państwa autorytarne na tej planecie i wydawało mi się, że naprawdę widziałem już wszystko. Byłem  świadkiem różnych form kontroli i nadużyć na Kubie pod rządami Castro i w Albanii za Hoxha, w komunistycznych Chinach i Wietnamie. Żadnej z tych wizyt nie można porównać do tego, co zobaczyłem w Korei Północnej, gdzie oznaki represji i izolacji są tak wyraźne, że bezustannie wywoływały u mnie dreszcze”.[1]

Mieszkańcy Korei Północnej są pozbawieni wszelkiego dostępu do niezależnych lub zagranicznych źródeł informacji. Odbiorniki radiowe i telewizyjne są fabrycznie nastawione na odbiór wyłącznie propagandowych stacji państwowych. Kontrolowany jest każdy aspekt życia, donosicielstwo jest powszechnym obowiązkiem, a na podróż po kraju należy uzyskać specjalne zezwolenie.

Cały system polityczny i gospodarczy Korei Północnej, włącznie z życiem codziennym, jest podporządkowany ideologii Dżucze, która łączy w sobie elementy marksizmu,  konfucjanizmu i chrześcijaństwa, i miała doprowadzić kraj do rozkwitu. W praktyce posiada ona wszelkie znamiona religii. Jej centrum stanowi stalinowski kult jednostki. Założyciel Korei Północnej i „Ojciec Narodu”, Kim Ir Sen, został po swojej śmierci uznany za Wiecznego Prezydenta Korei Północnej i wciąż pozostaje oficjalnie głową państwa, a obywatelom wpaja się przekonanie, że nadal czuwa nad nimi. Wszystko, co posiadają – mieszkanie, pożywienie, ubrania – zawdzięczają wyłącznie jemu. Podobną czcią obdarza się zmarłego niedawno jego syna, Kim Dzong Ila, a także rządzącego obecnie krajem jego wnuka, Kim Dzong Una. Obywatele są zobowiązani pod karą śmierci do okazywania im bezwzględnego posłuszeństwa i szerzenia ich rewolucyjnych idei. Co tydzień wszyscy obowiązkowo uczestniczą w spotkaniach propagandowych, w czasie których śpiewają pieśni pochwalne ku czci swoich wielkich wodzów. Stworzono też liczne miejsca kultu, w tym trzydziestometrowy wykonany z brązu pomnik Kim Ir Sena, a portrety „Wodzów Narodu” muszą wisieć w każdym domu.

Raj, jaki dynastia Kimów obiecywała stworzyć swoim poddanym, okazał się prawdziwym piekłem na ziemi. W latach 90. XX w. z głodu zmarło ponad milion mieszkańców Korei Północnej, podczas gdy elity władzy opływały w dostatki, a Kim Dzong Il budował sobie luksusowe rezydencje i utrzymywał w gotowości bojowej ponad milionową armię. Natomiast w rozległej sieci więzień i obozów pracy zamęczono dotychczas na śmierć setki tysięcy osób.

Zdesperowani mieszkańcy Korei Północnej od kilkunastu lat masowo uciekają z kraju przed represjami, nędzą i widmem głodu. Trzysta pięćdziesiąt tysięcy z nich przebywa nielegalnie w Chinach. Władze chińskie odmawiają im jednak wszelkich praw i często odsyłają z powrotem do Korei Północnej, gdzie czeka ich surowa kara. Dwudziestu tysiącom udało się dotrzeć do Korei Południowej. Lata indoktrynacji poczyniły jednak prawdziwe spustoszenie w ich psychice i wielu z nich ma ogromne problemy z asymilacją w nowym środowisku. Nie pomaga im również protekcjonalny stosunek, jaki ma wobec nich społeczeństwo południowokoreańskie. Postawa taka jest niestety nieobca także niektórym tamtejszym kościołom, które dla nawróconych Koreańczyków z Północy tworzą odrębne zgromadzenia.

Szczególnie zajadłą wojnę reżim Kimów wydał chrześcijaństwu. Pjongjang, obecna stolica Korei Północnej, był kiedyś nazywany „Jerozolimą Wschodu” z powodu wielkiego duchowego przebudzenia, jakie na początku XX w. rozlało się z  tego miasta na całą Koreę. Po zakończeniu wojny koreańskiej na terenie Korei Północnej pozostało około trzystu tysięcy wyznawców Chrystusa. W ciągu kolejnych dwudziestu lat niemal wszyscy zostali wymordowani, a nieliczni, którzy pozostali, nie mogli w ogóle ujawniać swojej wiary. W Pjongjangu istnieją obecnie cztery pokazowe kościoły – jedyne w całym kraju – w których nabożeństwa są odprawiane na użytek zagranicznych gości. W praktyce bowiem wszelkie formy działalności chrześcijańskiej, w tym posiadanie Biblii i osobista modlitwa, są surowo zakazane i karane ciężkim więzieniem, a często nawet śmiercią.

Jednak począwszy od lat 90. XX w. ewangelia ponownie zaczęła docierać do Korei Północnej, głównie za sprawą samych Koreańczyków z Północy, którzy po swojej ucieczce do Chin nawrócili się do Chrystusa i postanowili powrócić do ojczyzny, by głosić ewangelię swoim bliskim i przyjaciołom. Wielu z nich zapłaciło za to najwyższą cenę. Ulotki z treścią ewangeliczną są także wysyłane do Korei Północnej drogą powietrzną – w balonach napełnianych wodorem. Szacuje się, że pod rządami dynastii Kimów żyje obecnie sto tysięcy chrześcijan. Muszą jednak wyznawać swoją wiarę w całkowitej tajemnicy, a około jedna trzecia z nich przebywa w straszliwych warunkach w więzieniach i obozach pracy.

Reżim północnokoreański wszedł ostatnio w posiadanie broni nuklearnej i zręcznie szantażuje nią świat. Przyszłość jest nieprzewidywalna. Kościoły południowokoreańskie modlą się jednak żarliwie, by nie doszło do kolejnej wojny i przygotowują się na zjednoczenie Korei, aby zanieść ewangelię uciśnionej Północy. Kościół północnokoreański za cenę ogromnych cierpień pozostaje wierny Chrystusowi i przyprowadza do wiary kolejnych swoich rodaków. Toczy się prawdziwa walka o przyszłość tego regionu świata – walka, w której nikt z nas nie powinien pozostać obojętny.

Strona Głosu Prześladowanych Chrześcijan: http://gpch.pl/