Gdyby do tego doszło, byłoby to radykalne wypaczenie ustawy o IPN w kształcie przyjętym w grudniu 1998 r. Zakładała ona bowiem nie tylko otwarcie archiwów peerelowskiej tajnej policji politycznej oraz udostępnienie ich zawartości osobom pokrzywdzonym i badaczom, ale także sformułowała definicję zbrodni komunistycznej i nakazywała ściganie sprawców tych czynów przez prokuratorów IPN skupionych w Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu oraz 11 komisjach oddziałowych.

Postępujący paraliż

Faktem jest, że zmiany w kształcie pionu śledczego są uwarunkowane obiektywnie, z roku na rok maleje bowiem liczba śledztw prowadzonych przez prokuratorów IPN. Jest to konsekwencją tego, że wymierają zarówno sprawcy, ofiary, jak i świadkowie, a ten proces jest swoistą amnestią biologiczną. Ważnym czynnikiem zawężającym obszar działania pionu śledczego IPN była także uchwała Sądu Najwyższego z 25 maja 2010 r. o przedawnieniu zbrodni komunistycznych zagrożonych karą pozbawienia wolności do lat pięciu. Jej znaczenie wynikało z tego, że chociaż zapadła w jednostkowym procesie, została uznana za wykładnię w sprawie okresu przedawnienia karalności zbrodni komunistycznych. Okazało się, że w świetle tego orzeczenia przedawnieniu ulegała karalność przestępstw będących przedmiotem 246 śledztw. Spowodowało to konieczność umorzenia blisko 30 proc. postępowań prowadzonych przez prokuratorów IPN.