Niektórzy chcieli widzieć w nim perskiego króla Cyrusa, który w VI w. przed Chr. jawił się jako nadzieja dla Izraelitów będących w niewoli babilońskiej. I Cyrus rzeczywiście zmiótł Babilon, imperium, które zdawało się niepokonane. Ale wyspy nie usłyszały za jego przyczyną orędzia o jedynym Bogu. Co więcej, poznając dzieje podbojów tego władcy, widać, że Cyrusowe metody dalekie były od postawy niełamania trzciny nadłamanej i niegaszenia knotka o nikłym płomyku.

Kim więc ma lub miał być ów sługa? Święty Marek, najstarszy z ewangelistów, podpowiada w opisie chrztu, że dla chrześcijan jest nim Jezus Chrystus, w którym Ojciec „ma upodobanie”. Ta nowotestamentalna interpretacja pomaga w dalszym odcyfrowaniu elementów proroctwa. Orędzie z Księgi Izajasza jest wielkim orędziem o uniwersalizmie: dzieło zbawienia, które Bóg zapowiedział jeszcze w raju po grzechu pierworodnym, ma objąć cały świat, a nie tylko naród wybrany. Co więcej, to zbawcze dzieło Ojca dokonane zostało przez Jego Syna w mocy Ducha Świętego. A przecież Pan Bóg wieścił przez proroka: „Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął”.

No i owe trzcina i knotek. To nie tylko opis delikatności Syna-Sługi, ale też obraz owej metody, obcej Cyrusowi. Syn-Sługa swym zbawczym dziełem obejmie każdego. On nie wyrzuci nadłamanej trzciny jako bezużytecznego zepsutego narzędzia, ale uczyni ją potrzebną. On nie dogasi tlącego się knotka, ale prawie zużytą lampę zaopatrzy w oliwę, by znów rozbłysła pełnym światłem. W tym kształcie zbawcze dzieło Sługi jest pełnym odnowieniem świata i ludzkości. Ono jest zaproszeniem dla mieszkańców każdego zakątka świata, bo to znaczą nawet te najodleglejsze wyspy z orędzia Księgi, by usłyszeli i przyjęli Boże prawo, a przez to przestali być jeńcami zamkniętymi w niewoli grzechu i więźniami ciemności.