– Warszawa w szybkim tempie staje się nowoczesną, wielokulturową i wielonarodową metropolią. Amy jesteśmy posłani do pracy właśnie w takich miejscach. Chcemy i tu być oazą ciszy i modlitwy. Skorzystaliśmy z zaproszenia prymasa Józefa Glempa i przygotowujemy się do zamieszkania w waszej stolicy. Będziemy pracować wśród was w swoich zawodach, a żyjąc rytmem miasta, będziemy sprawować codzienną liturgię – zapowiedział założyciel Wspólnot o. Pierre Marie Delfieux.

– Po dwuletnim pobycie na Saharze poczułem wezwanie do tego, by utworzyć oazy na pustyni wielkich miast – wyjaśnia mnich. – Pierwsza wspólnota zrodziła się przy paryskim kościele św. Gerwazego. Dziś zrzesza ponad dwie setki mnichów z blisko 30 krajów. Kobiety i mężczyźni mieszkają osobno, ale trzy razy dziennie modlą się razem. Na swoje utrzymanie pracują w świeckich zawodach, ale tylko na pół etatu. Dlaczego? By nie bogacić się i mieć czas na modlitwę. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa mnisi uciekali na pustynię. Dziś podróżują metrem, a do swych zakonnych cel dojeżdżają windami.

Mieszkają w blokach w sercach miast. Todopiero pustynia! Sahara w porównaniu z nią to mała kupka piachu! Monastyczne Wspólnoty Jerozolimskie powstały 1 listopada 1975 r. Wspólnoty obecne są we Francji (w Paryżu i Strasburgu), Włoszech (we Florencji i Rzymie), Belgii (w Brukseli), Kanadzie (w Montrealu), a od kwietnia br. także w Niemczech (w Kolonii).

We Francji bracia i siostry ze Wspólnot Jerozolimskich opiekują się również dwoma miejscami pielgrzymkowymi – Vézelay iMont-Saint-Michel. Regułą Wspólnot stała się „Livre de vie” (Księga życia) napisana przez o. Delfieux. Jej polska wersja ukazała się w 1991 r. pod znamiennym tytułem „Źródło na pustyni miast”.