Poemat wart przypominania, bo w warstwie historycznej pokazuje, że nie do końca prawdziwe jest twierdzenie, iż świat Starego Testamentu nie poważał kobiet, stawiając je znacznie niżej od mężczyzn. Wskazuje on również cechy znajdujące ponadczasową aprobatę i podziw. Jest jednak z tym tekstem sporo kłopotu. Problematyczne jest już jego pierwsze słowo, przed którym staje tłumacz, a którym biblijny autor określa kobietę. Ona jest hail. A przecież hail to słowo morze. Którą z jego kropli wybrać, a którą wyrzucić? W końcu poezja ma to do siebie, że użyte w niej słowa, właśnie w swej wieloznaczności, mówią więcej i głębiej niż w języku codziennym. No i na tym zasadza się ich piękno i trud interpretacji.

W XVI w. ks. Jakub Wujek przetłumaczył słowo hail jako „mężna”. Tak samo brzmi współczesne tłumaczenie tego fragmentu w Biblii poznańskiej. „Dzielną” znajdziemy w Biblii Tysiąclecia, w tłumaczeniu bp. Kazimierza Romaniuka, a ostatnio w Biblii paulistów. Wybory zapewne słuszne i, rzecz jasna, poprawne, ale… wybory, zapewne decyzje podjęte ze świadomością rezygnacji z innych możliwości. A jakie one są? Hebrajskie hail (rzeczownik i przymiotnik zarazem) wskazuje na moc, męstwo, siłę, umiejętność, dzielność, waleczność, a nawet brawurę, ale przy tym także na cnotę. Hebrajskie hail, jak praktycznie każde ze słów, ma swój rdzeniowy odpowiednik i źródło w czasowniku. Tym jest hul, który znaczy: tańczyć, odczuwać bóle porodu, oczekiwać, lękać się, być mocnym, trwać. Te wszystkie znaczenia miał na myśli hebrajski czytelnik Księgi Przysłów, gdy słyszał: „niewiastę, co jest hail, któż znajdzie?”. Ciekawa rzecz, że słowo hail – dość popularne w tekstach starotestamentalnych, bo występujące niemal 250 razy – w tej księdze pojawia się jeszcze tylko jeden raz – w dwunastym rozdziale, stanowiącym część tak zwanego pierwszego zbioru przysłów Salomona. Tam także hail jest określeniem kobiety.