Wczoraj, gdy po zimowym letargu moje okna zalały jaskrawe promienie słońca, okazało się, jak brudne mam szyby. Dotąd, we wszelkich odcieniach szaroburości, wyglądały na czyste. Siedziałem przybity wstrząsającymi wieściami płynącymi ze Szczecina i lekturą tekstów katolickich dziennikarzy, którzy niemal beatyfikowali tych, którzy dopuszczali się czynów, które ojciec Joachim Badeni nazywał wołającymi o pomstę do nieba, gdy nagle olśniło mnie. Przecież jeszcze kilka dni wcześniej, w półcieniach, przy zachmurzonym niebie nie było widać tych okiennych zacieków, brudów, mazów. Wyszły na światło dzienne dopiero dziś, gdy za szybami akcje słońca zaczęły gwałtownie wzrastać.

Gdy "naród kroczący w ciemności" widzi światłość wielką, na jaw wychodzą wszelkie jego brudy. Duch, gdy przychodzi, przekonuje nie tylko o Bożej miłości, ale i o grzechu i sądzie. W ostatnich miesiącach na jaw wychodzą kościelne brudy, dotąd skrzętnie zamiatane pod dywan.

Co to znaczy? Padło na nie światło. Na dachach rozgłaszane jest to, o czym niektórzy szeptali dotąd w zakrystiach.

Nie interesuje mnie źródło tych doniesień, to, kto rzucił na tę rzeczywistość snop światła i jakimi intencjami się kierował. Ważne jest, że informacje te są wiarygodne.

Katarzyna ze Sieny pisała, że gdy Jezus nie ma pod ręką przyjaciół, może posłużyć się przeciwnikami.

To trudny, ale błogosławiony proces. Tylko prawda wyzwala.