Jezus zaprowadził swych trzech uczniów, Piotra, Jakuba Starszego i Jana, na górę Tabor. „Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto im się ukazali Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim” (Mt 17,2-3) – opisuje Ewangelia według św. Mateusza. Widzimy Chrystusa i towarzyszących mu proroków unoszących się w powietrzu. Namalowani na dole obrazu apostołowie są zupełnie zaszokowani. Upadają na ziemię, zasłaniając oczy przed oślepiającym blaskiem promieniującym od postaci Zbawiciela. Za chwilę usłyszą słowa: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!” (Mt 17,5). Głowa Jezusa jest otoczona złocistym nimbem. Zbawiciel unosi palec w górę, zwracając uwagę apostołów na Boga Ojca. Na prawo od Jezusa widzimy Eliasza trzymającego zwój pisma Starego Testamentu. Reprezentuje on tu wszystkich starotestamentowych proroków, którzy zapowiadali nadejście Mesjasza. Mojżesz, namalowany z lewej strony, podtrzymuje tablice z przykazaniami. W ten sposób przekazuje nam, że Jezus wypełni prawo nadane przez Boga Ojca. Nieco zaskakujące mogą nam się wydać rogi na głowie Mojżesza. To rezultat niezręcznego tłumaczenia Starego Testamentu z hebrajskiego na łacinę, jakiego dokonał św. Hieronim. W języku hebrajskim słowa „promień” i „róg” zapisuje się i czyta tak samo. Zapis w Księdze Wyjścia o tym, że twarz Mojżesza promieniała, gdy schodził z góry po rozmowie z Bogiem, św. Hieronim przetłumaczył jako „rogate oblicze”. Zdezorientowani artyści przedstawiali więc Mojżesza z rogami, często naśladując – jak Ludovico Carracci – znakomitą rzeźbę Michała Anioła, znajdującą się w rzymskiej bazylice św. Piotra w Okowach.

Leszek Śliwa