Gdzie wyruszyć po oświecenie, jeśli nie do Indii? Kraina zaginionych świętych miast, pustelni ascetycznych mistrzów, zapomnianych świątyń, gdzie duchowe doświadczenie jest niemal na wyciągnięcie ręki. Wojciech Jagielski tym razem nie wciela się w rolę korespondenta wojennego, ale rusza „świętym szlakiem hipisów” przez Afganistan, Pakistan i Nepal aż do Indii. Przygląda się motywom swoich bohaterów, próbuje zrozumieć ich poplątane życiorysy.

„Koleżka” i „Święty” to długowłosi włóczędzy, którzy porzucili Zachód. Jeden w oparach haszyszu poszukuje duchowości równie intensywnie jak fajki do palenia. Drugi, zafascynowany wartościami hipisów, wyruszył do Indii, aby znaleźć swoje miejsce. Po kilku latach z odrazą zauważa, że to, przed czym uciekał, dogoniło go i boleśnie z niego zadrwiło. Haszysz został zastąpiony heroiną, delikatne trącanie strun gitary – agresywnym dyskotekowym rytmem. Tam, gdzie był pacyfizm i wolna miłość, teraz rozpanoszyła się banalność śmierci i wykorzystywanie seksualne.