Rok 1968. Symboliczny, obrosły legendami. Zanim w Polsce dojdzie do „antysyjonistycznej” nagonki, a do Czechosłowacji wkroczą wojska Układu Warszawskiego, zanim we Francji studenci wyjdą na ulice, a protesty przerodzą się w ruch, który zaowocuje rewolucją obyczajową, i zanim Paweł VI podpisze encyklikę „Humanae vitae”, w Rzymie niewielka grupa licealistów, z Andreą Riccardim na czele, postanawia zrobić „coś” z tym światem. Czytają Ewangelię, Dzieje Apostolskie, św. Franciszka, rozglądają się dokoła i robią pierwszy krok: na peryferiach Wiecznego Miasta zakładają szkołę dla najuboższych.

W latach 70. znajdują dom dla siebie – kościół św. Idziego (Sant’Egidio) w samym sercu rzymskiego Zatybrza. Ewangeliczne szaleństwo lat młodzieńczych zaowocuje szaleństwem kolejnych kroków: w tym także mediacjami w międzynarodowych konfliktach – z doprowadzeniem do zawarcia pokoju w Mozambiku, ze sprawną akcją korytarzy humanitarnych i z tysiącami mniej spektakularnych, ale konkretnych działań. Poza murami bezpiecznego i dostatniego świata.