Z hukiem otwiera się ciężka brama. Zostawiamy komórki i elektronikę. Kraty. Jedna, druga… Idziemy do ubranych w zielone uniformy, ogolonych na krótko facetów, by w więzieniu o zaostrzonym rygorze głosić Bożą miłość.
– Na znak poddania się Bogu podnieśmy ręce do góry – proponuje o. Rafał Kogut. Skazani bez szemrania podnoszą dłonie.
Roman koszowski
Rekolekcje zamknięte. Ileż razy słyszałem podobne hasło. Najczęściej w kontekście mniszek, kapłanów czy szafarzy. Dopiero jednak 2 marca przekonałem się na własnej skórze, co oznacza ten zwrot. Gdy usłyszałem szczęk zatrzaskiwanych krat, zgrzyt zamków w bramach na poszczególnych oddziałach, a na kurs Nowe Życie do więziennej kaplicy wchodzili po kolei skazani.
A myśmy Go za skazańca uznali…
Cieszyn wymarzł i wymarł. Minus siedemnaście stopni zrobiło swoje. Zmrożone uliczki opustoszały. Maszerujemy skutą lodem ulicą Szersznika. Z klasztoru franciszkanów do pobliskiego potężnego gmachu więzienia.
– I jak, pożegnaliście się już z rodzinką? – rzuca jeden z ewangelizatorów. Ekipa z dwóch wspólnot – cieszyńskiego Zacheusza i istebniańskiego Ognia Bożego – po raz drugi organizuje za kratami kurs Nowe Życie.
– Czy więźniowie przyjdą? Na pewno! Nie wiemy wprawdzie, jakie mają motywacje, ale wierzymy, że Bóg jest w stanie dotknąć głęboko ich zranień. Mamy świadomość, że jesteśmy w więzieniu „czasoumilaczami” – parska śmiechem jeden z chłopaków. Kurs ewangelizacyjny potrwa trzy dni. Dostosowany jest do rytmu, jakim żyje cieszyńskie więzienie. Za kratami ewangelizatorzy spędzą każdego dnia po kilka godzin.
To dla nas sygnał, że cenisz rzetelne dziennikarstwo jakościowe. Czytaj, oglądaj i słuchaj nas bez ograniczeń.