W chmurze świętych

W żadnym okresie dziejów Kościoła nie było tylu kanonizacji i beatyfikacji, ile podczas pontyfikatu papieża z Polski. O mnóstwie świadków wiary słuchamy także w dzisiejszym czytaniu.

Grecki rzeczownik nefos odnosi się nie tylko do wielkiej liczby. W podstawowym znaczeniu oznacza on obłok. Chmury na niebie przemieszczają się często w tym samym kierunku. Obraz z czytania służy opisaniu położenia chrześcijan: dzięki tym licznym pozytywnym przykładom adresaci listu nie powinni czuć się sami w wyznawaniu wiary w Chrystusa. Podobne deklaracje o licznych świętych znajdują się w Starym Testamencie.

Najdłuższą i najbardziej znaną jest tak zwana Pochwała Ojców. W siedmiu rozdziałach Księgi Mądrości Syracha (44–50) jest przedstawiona rekapitulacja dziejów biblijnych przez wspomnienie największych bohaterów starożytnego Izraela. Przypomnienie ich przykładu miało wzmocnić wiarę Żydów poddających się wpływom wierzeń i filozofii greckich. W życiu świadków wiary w Starym i Nowym Przymierzu można rozpoznać kierunek wyznaczony przez Jezusa, dlatego List do Hebrajczyków kilkakrotnie apeluje o skupienie całej uwagi na Nim. Użyty w dzisiejszym czytaniu grecki czasownik oznacza odwrócenie wzroku od wszystkiego innego i przeniesienie go na jedną osobę lub rzecz.

Podobne wezwanie pojawia się na początku trzeciego rozdziału tego listu: „Bracia święci, uczestnicy powołania niebieskiego, wpatrujcie się w Apostoła i Arcykapłana naszego wyznania, Jezusa”. W obydwu przypadkach nie chodzi tylko o intensywność aktywności patrzenia ani o samo jego trwanie. Cała osoba patrząca ma się zwrócić do postrzeganego w taki sposób, że między nimi powstaje więź osobowa. Koncentracja na widzianym jest sprawą życia i śmierci patrzącego. Z tego powodu w liście pojawia się kilkakrotnie ostrzeżenie przed naśladowaniem tych, którzy lekceważyli obecność mówiącego do nich Boga podczas wędrówki przez pustynię. Nazywając taką postawę zatwardziałością serca, autor przypomina o ważnym patrzeniu: „Patrzcie, bracia, aby nie było w kimś z was przewrotnego serca niewiary, której skutkiem jest odstąpienie od Boga żywego” (Hbr 3,12).

Brak koncentracji na Jezusie i na Jego słowie odwraca od drogi wiary. Taki akt jest zawsze odłączeniem od wspólnoty wierzących, czyli apostazją.•