Dostrzegł je u żyjących w odosobnieniu Ewagriusz z Pontu. Mistrz chrześcijańskiej literatury duchowej nazwał tę chorobę mnichów acedią (po grecku akedia to „niestaranie się”, „obojętność”). Tego terminu nie ma w Nowym Testamencie. Jednak obecność innego czasownika, oznaczającego dopuszczanie się niedbalstwa i popadanie w rezygnację, dowodzi, że znużenie ducha trapiło także pierwszych chrześcijan.

Jeden raz ten czasownik pojawia się w nauczaniu Jezusa. Przykład wdowy, której nie zniechęcają odmowy sędziego, służy wezwaniu skierowanemu do Jego uczniów: „Powiedział im też przypowieść o tym, że zawsze powinni modlić się i nie ustawać” (Łk 18,1). Pozostałe wzmianki znajdują się w listach św. Pawła. Trzy mają formę apeli przedstawianych razem z uzasadnieniem. Jeśli nawet podejmowane wysiłki wydają się bezowocne, to w końcu przyniosą upragnione rezultaty: „W czynieniu dobrze nie ustawajmy, bo gdy pora nadejdzie, będziemy zbierać plony”
(Ga 6,9; podobne wezwanie motywowane upływem czasu występuje w 2 Tes 3,13).
Dla św. Pawła nie jest to tylko teoria. O nieuleganie złym nastrojom wywoływanym przez wieści o swoim losie apeluje w liście pisanym z więzienia: „Dlatego proszę, abyście się nie zniechęcali prześladowaniami, jakie znoszę dla was, bo to jest właśnie waszą chwałą” (Ef 3,13).

Apostoł nie tylko wzywa, ale stwierdza ze spokojem: „nie upadamy na duchu”
(2 Kor 4,1); „nie poddajemy się zwątpieniu” (2 Kor 4,16). Dwa różne tłumaczenia oddają ten sam czasownik. Obydwa zdania tworzą główną oś argumentacji dzisiejszego drugiego czytania. W pierwszym zdaniu, poprzedzającym czytany fragment, apostoł pisze o wytrwałości, którą gwarantują nie własne zasługi, lecz posługa zależna od miłosierdzia objawionego w Chrystusie. Natomiast w drugim zdaniu, obecnym w czytaniu liturgicznym, św. Paweł pisze o motywacji dla tej wytrwałości: zapewnia ją wewnętrzne doświadczenie dokonywanej już przemiany, której pełnym zwieńczeniem będzie wieczna chwała.