Autor „Ostatniej księgi Madrygałów” jest jednym z najwybitniejszych poetów francuskich ostatniego stulecia. Na zbiór jego poezji, znakomicie przetłumaczonej przez Jana Marię Kłoczowskiego, składają się trzy tomiki powstałe w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX w. Poznajemy go jako starego mędrca, który świadomy, że niebawem przyjdzie mu żegnać się z życiem, do ostatniego momentu próbuje odkrywać choćby najmniejsze radości, ale też równoważące je cierpienie. Jak pisze w przejmującym wierszu bez tytułu, zdarza się, że kiedy wznosi się toast za piękno tego świata, wino leje się strumieniami „niczym lekka krew co nie odrodzi się z ran”. Ale po chwili ten toast trzeba by było wznieść za całe cierpienie tego świata. Tak właśnie „mogłoby odpowiedzieć echo, gdyby to wino/ zmieniło się powtórnie w krew w naszych wyszczerbionych szklanicach”.

Warto poznać Jaccotteta, bo stworzył głęboko religijną, unikatową cichą poezję, unikającą dosłownie nazywających Boga słów. Czytając go, przekonujemy się, że wszystkie jasne, pełne nadziei strofy stanowią pochwałę Stwórcy ukrytego za swoim stworzeniem. Już 96-letni Jaccottet wyznał swoją wiarę w postscriptum do tomiku „La Clarte de Notre-Dame”: „Powinienem był przemyśleć na nowo tyle spraw, które w poprzednich latach zaprzątały moją uwagę i zawsze, w gruncie rzeczy, dotyczyły sacrum. Na przykład to wyjątkowo intensywne wzruszenie, jakie ogarnęło mnie podczas zwiedzania świątyni w Segeście. (…) powinienem był zastanowić się, co to wzruszenie oznaczało dla mnie samego; powinienem był pomyśleć, że każda ze świątyń oglądanych w trakcie moich podróży po Grecji lub innych krajach, była niczym klatka, która strzegła, zawierała i zarazem ukrywała – sacrum”. Warto te słowa uznać za inspirację do własnych rozmyślań o wierze.