Dobrze zbudowany, łysy, z tatuażami. W godzinach rannych i południowych spotkać go można na ulicach Zabrza. Marek Dybowski nie tylko jeździ taksówką. On się w niej także modli za swoich pasażerów.

Jak w domu

– Nie można być nachalnym – Marek stawia sprawę jasno. – Ale jak ktoś opowiada mi o chorobach, problemach, trudnych wydarzeniach, to proponuję, że pomodlę się za niego na różańcu – mówi. Jeśli wtedy pasażer pociągnie temat, to takie spotkanie w taksówce kończy się modlitwą wstawienniczą.

Marek często wozi osoby starsze, samotne, wdowy. – Mówię im: „My, chrześcijanie, mamy świadomość, że spotkamy się z naszymi bliskimi w niebie” – opowiada. – Te starsze osoby zazwyczaj są wierzące, a wiozę je z reguły do lekarza. Wtedy pytam, czy mogę pomodlić się za nie o uzdrowienie. Zgadzają się, są bardzo wzruszone. Wczoraj kobieta, którą wiozłem, miała ból w lędźwiach; wyszła z auta i powiedziała: „O, jakby lżej” – cieszy się. – Kiedyś modliłem się za panią, której mocno drętwiały ręce. Wyszedłem z samochodu i pomodliłem się za nią na zewnątrz. To jest dla mnie świadectwo wiary – przechodzą ludzie, ja robię znak krzyża, ale ci, nad którymi się modlę, nie wstydzą się. Ta pasażerka powiedziała, że zaczyna jej wracać czucie w rękach. Innym razem wiozłem kobietę na pogrzeb jej ojca. I też mówiłem jej, że chrześcijanie wierzą, iż spotkamy się w niebie. Podjechaliśmy pod kościół i zapytałem, czy mogę się za nią pomodlić. Zgodziła się, podałem jej rękę, a ona nie chciała jej później wypuścić. Ludzie naprawdę potrzebują modlitwy – ocenia taksówkarz.

Byłem egoistą

Marek nie od razu był miłym, modlącym się za innych taksówkarzem. – Moim bożkiem był sport – przyznaje były trener MMA. – Najpierw koszykówka, potem sporty walki, początkowo jako zawodnik, później – trener, instruktor – opowiada.

W międzyczasie zajmował się sprzedawaniem kredytów, tzw. chwilówek. – Byłem królem życia. Miałem pieniądze, miałem opinię dobrego instruktora, moi uczniowie zdobywali nagrody – wymienia. – I byłem egoistą, pycha kroczyła przede mną, w domu byłem najważniejszy. Łatwo wybuchałem, nie kontrolowałem siebie. Jednak zawsze byłem wrażliwy na biedę drugiego człowieka. Jak mogłem pomóc, to pomagałem. Gdy na ulicy widziałem ubogą matkę z trójką, czwórką dzieci, to modliłem się za nich: „Ojcze nasz” i „Zdrowaś, Maryjo”. A gdy na siłowni widziałem jakieś biedne dziecko, to kupowałem mu np. buty – opowiada. – Mimo to najbardziej liczyłem się ja, sport, wygląd, pieniądze…

– Pewnego razu stwierdziłem, że nie będę chodził do kościoła. Miałem zasadę, że dwa razy w roku: na Wielkanoc i Boże Narodzenie chodziłem do spowiedzi. Ale w stanie łaski uświęcającej byłem tydzień, dwa. Stwierdziłem, że nic nie dzieje się w moim życiu duchowym, i chciałem zrezygnować z Kościoła – mówi Marek.

Spotkanie z Marią Vadią

W tym czasie otrzymał od znajomej płytę z nagraniami modlitw prowadzonych przez charyzmatyczną amerykańską katoliczkę Marię Vadię. – Opowiadała w niej o świadectwach, o Jezusie działającym w mocy Ducha Świętego. Autentycznie byłem tym zafascynowany. Tej płytki słuchałem przez dwa miesiące – przyznaje po latach. Niedługo potem udało mu się być na modlitwie w Gliwicach, gdzie posługiwała Maria Vadia. Właśnie wtedy zaczęło się jego nawrócenie. – Po Eucharystii zainicjowano uwielbienie: zespół, gitary, perkusja. Byłem zachwycony. Do tego ludzie – starsi, młodsi. Kościół był nabity. Cały czas w głowie pojawiały mi się słowa, żebym zostawił wszystko i poszedł za Jezusem – mówi po latach.

Prowadząca w pewnym momencie zapytała, czy ktoś chce oddać życie Jezusowi, i zaprosiła takie osoby przed ołtarz. Marek podszedł z innymi. – Maria Vadia prorokowała, wspomniała mi o dwóch rzeczach, o których poza mną wiedziała tylko moja żona. Mocno narozrabiałem, moje małżeństwo wisiało na włosku, a ona powiedziała, że Bóg naprawi moją sytuację, że mam iść do domu i już się tym nie martwić. I druga rzecz, dotycząca mojej pracy, o której wiedziałem tylko ja. Chciałem zmienić pracę, a ona powiedziała, że ludzie będą mi w tym pomagać, że stoją przede mną otwarte drzwi – mówi Marek. – Pomyślałem wtedy: jednak Bóg jest. Neofita nie chodzi, tylko fruwa, i tak było też ze mną – śmieje się. – Wszystkim chciałem mówić o Bogu.

Marek zaczął uczestniczyć w spotkaniach Szkoły Nowej Ewangelizacji. – Uwielbienie – ta forma modlitwy była mi bardzo bliska – mówi.

Pan nie jest katolikiem

Pewnego razu, gdy Marek modlił się z innymi ludźmi ze wspólnoty, poczuł się nieswojo. – Stałem sobie z boku, przy filarze. Uwielbienie, ludzie śpiewają, podnoszą ręce, a w mojej głowie nagle pojawiła się refleksja: „Co ja tu robię? Z taką przeszłością? Przecież ja się w ogóle tu nie nadaję”. W tym momencie podszedł do mnie Paweł, nasz lider, i spytał, czy nie poniósłbym baldachimu w procesji Bożego Ciała. Chciałem mu odmówić, ale w końcu się zgodziłem. Przychodzę do domu i mówię żonie o wszystkim. Ona uświadomiła mi wtedy, że będę szedł zaraz przy Panu Jezusie. Bóg zareagował błyskawicznie! – opowiada z pasją.

W Marku zrodziło się silne pragnienie czytania słowa Bożego i modlitwy za innych. Z czasem zaczął posługiwać tą modlitwą w swojej wspólnocie, później zaczęła się ewangelizacja uliczna, a teraz modli się także za ludzi, których wozi w taksówce. – Kilkakrotnie wiozłem pewną dziewczynę. Mieszka w Zabrzu, ma troje dzieci, w tym jedno chore, z autyzmem. Ona mocno chorowała, lekarze nie potrafili jej zdiagnozować. Była samotna, nie miała z kim zostawić dzieci, żeby pójść do szpitala na diagnostykę. Zapytałem, czy mogę się za nią pomodlić. Zgodziła się. Po tygodniu znów się spotkaliśmy w taksówce. Wtedy już sama poprosiła mnie, żebym się za nią pomodlił. Spotykałem ją później jeszcze parę razy. Powiedziała mi, że kiedy przechodzą koło kościoła, jej najmłodszy syn chce do niego wstąpić. Syna autystycznego udało jej się umieścić w ośrodku prowadzonym przez siostry zakonne, dzięki temu mogła pójść do szpitala. Kiedy widziałem ją ostatni raz, była uśmiechnięta, szczęśliwa, z jakimś mężczyzną. Wierzę, że po tych modlitwach coś zmieniło się w jej życiu – wspomina.

Po trzech miesiącach od nawrócenia Marek miał udar. Lekarze dwa dni walczyli o jego życie na OIOM-ie, potem mówili, że będzie kaleką. W tym czasie modliła się za niego wspólnota. I stało się: Marek, wbrew opiniom lekarzy, dziś jest w pełni zdrowy. – Jestem bardzo wdzięczny za to Panu Bogu. Okazał mi swoje miłosierdzie, wybaczył grzechy, dał mi łaskę wiary, uzdrowił mnie fizycznie, odbudował moje małżeństwo – wymienia mężczyzna. Kiedy zaczął czytać Pismo Święte, zakochał się w Psalmie 23. – Do dziś jest dla mnie kotwicą – zapewnia i dodaje: – Cuda dzieją się tam, gdzie głoszona jest Ewangelia.

– W aucie mam małe Pismo Święte. Raz wiozłem panią, która je zauważyła. Zapytała mnie, czy je czytam, czy jestem katolikiem. Ona była świadkiem Jehowy – mówi Marek. Z tą kobietą rozmawiał o niebie i o Duchu Świętym. – I na koniec ona mi mówi: „Pan nie jest katolikiem. Za dobrze zna pan Pismo Święte” – śmieje się Marek.

Przyjdź do kościoła

Często modli się za osoby, które z różnych powodów zrezygnowały z chodzenia do kościoła. „Przyjdź do kościoła, kiedy jest on pusty” – zachęca wtedy.

– Dobry łotr nie miał czasu na zmianę postępowania. Był skruszony jedynie w sercu, ale to Jezusowi wystarczyło. Usłyszał: „Jeszcze dziś będziesz ze mną w raju”. Nie w czyśćcu. W niebie. Bóg zna twoje serce i twoje pragnienia – mówi Marek. – Ja sam bardzo długo chodziłem w masce, już się do niej przyzwyczaiłem. I wiem, że On zna moje serce. Na zewnątrz mogę udawać wszystkich… Wierzę, że Pan Bóg zna serce tego, za kogo modlę w samochodzie, i będzie chciał interweniować.

Marek pracuje także w schronisku Brata Alberta w Zabrzu, gdzie mieszkają bezdomni. Zdarza się, że także za nich się modli, np. Koronką do Bożego Miłosierdzia, którą pokochał po swoim nawróceniu. – Pamiętam człowieka, za którego wcześniej się modliłem. Powiedział mi: „Pan jest dobrym człowiekiem”. Na kolejnej mojej zmianie on już nie żył. Wierzę, że to była taka forma pożegnania się ze mną. Staram się widzieć w nich Chrystusa i być sprawiedliwym dla każdego – mówi. W budynku, gdzie pracuje, jest kaplica. – Jeśli tu jest Jezus, to jest to Jego dzieło. Czy w innej pracy mógłbym pójść na adorację? – cieszy się. – Mam Chrystusa na wyciągnięcie ręki.